မေန ့က ၈ - ၈ - ၈၈ ရက္ေန ့၂၅ နွစ္ျပည့္အထိန္းအမွတ္ပြဲ က်င္းပေနတာေတြ ဒီေန ့မနက္ သတင္းစာမွာေရာ Facebook မွာေရာ ဖတ္ရတယ္။ အမွတ္ရစရာေန ့ေတြ၊ အမွတ္ရစရာ အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြတင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြေျပာၾကတာလည္း ဖတ္ရ ၾကားရ ပါတယ္။ အထုုးသျဖင့္ ပစ္တာေတြ ခတ္တာေတြ၊ ဒဏ္ရာရတာေတြ..စံုုလိုု ့ပဲ။
စိတ္မေကာင္း စရာ၊ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ သမိုုင္းတေကြ ့ျဖစ္စဥ္ေတြ.. က်ေနာ္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ မေန ့က မူးယစ္ျပတိုုက္မွာ ရဲအရာရွိၾကီးေတြ ၂၀ ေက်ာ္ကိုု crowd management and control, riot management and control သင္တန္းပိုု ့ခ်ေနတဲ့ Belgian Police and Irish Police ကအရာရွိၾကီး ၂ ေယာက္နဲ ့ က်ေနာ္ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ကိုုယ္ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္စဥ္သင္ခန္းစာတစ္ခုုကိုု
ဒီျဖစ္စဥ္ကိုု ဘယ္သူ ့ကိုုမွ တခါမွ ျပန္မေျပာျပဘူးပါ။
တစ္ေန ့္ညက အဲဒီဥေရာပ ရဲအရာရွိ ၾကီးေတြနဲ ့ ညစာစားပဲြေလးတစ္ခုုမွာ ၾကံဳဆံုုရေတာ့ သူတိုု ့ ဘာေတြသင္ၾကားပိုု ့ခ်ေနလဲ ေမးျမန္း ေဆြးေနြးရင္းနဲ ့ က်ေနာ္ၾကံဳခဲ့ဘူးတဲ့ ၈၈ အေရးအခင္း ကာလကျဖစ္စဥ္နဲ ့ သူတိုု ့လိုုလားတဲ့ ပံုုစံကတိုုက္ရိုုက္ ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစြာသိ ခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ ့သူတိုု ့နားေထာင္မယ္ဆိုုရင္ ေျပာျပခ်င္တယ္..ဆိုုျပီး ပထမဦးဆံုုးအၾကိမ္ ဒီျဖစ္စဥ္ကိုု ေျပာခဲ့တယ္။ သူတိုု ့ေတာင္းဆိုုခ်က္ေၾကာင့္ မေန ့က ရဲအရာၾကီးမ်ားသင္တန္းမွာ ထပ္မံ ရွင္းလင္းေျပာျပခဲ့တယ္..ဒုု
အခုုဒါ တတိယအၾကိမ္။ မေျပာခ်င္တာကလည္း ၈၈ အေရးအခင္းအေၾကာင္းက ဝမ္းသာစရာ၊ အပ်င္းေျပေျပာဖိုု ့၊ ဂုုဏ္ယူစြာေျပာဖိုု ့၊ စကားစပ္လိုု ့ေတာင္ေျပာဖိုု ့ မေကာင္းတဲ့ တိုုင္းျပည္ရဲ ့ ဝမ္းနည္းစရာ သမိုုင္းမွတ္တိုုင္ ျဖစ္စဥ္ၾကီးမဟုုတ္လား..ဒါေၾ
ဖတ္ၾကည့္ျပီးမွသံုုးသပ္ၾကပါ
ေန ့စဥ္အစီရင္ခံစာေတြ ျပန္လွန္ ရွာေဖြရင္ေတာ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေရးအခင္းစျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တပ္ရင္းတရင္းမွာ ဒုုတိယတပ္ရင္းမွဴးတာဝန္ထမ္း
ရန္ကုုန္ေရာက္ေတာ့ ဝန္ၾကီးမ်ားရံုုး၊ စက္ဆန္း၊ အသံလႊင့္ရံုု၊ သင္ကန္းကၽြန္း၊ မီးရထားဝန္ၾကီးဌာန (ယခုု ဂရန္း မီးရထားေဟာ္တယ္လ္) တိုု ့မွာ လဲွ ့ပတ္ျပီး လံုုျခံဳေရး တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရတယ္။ အခုု ေျပာမဲ့ ျဖစ္စဥ္က မီးရထားဝန္ၾကီးဌာနမွာ လံုုျခံဳေရးတာဝန္က်စဥ္ကျဖစ္
ဆူးေလလမ္းအတိုုင္း ဆူးေလဘုုရားဘက္ခ်ီတက္လာတဲ့ လူအုုပ္နဲ ့မေပါင္းမိေစဖိုု ့ အဓီကထားတားဆီးပိတ္ဆိုု ့ဖိုု ့ပဲ။ က်ေနာ္က တပ္ခြဲ ၂ ခြဲ စစ္ေၾကာင္းဆိုုေတာ့ လူအင္အား ၂၀၀ နီးပါးရွိတယ္။ .5 machine gun mounted armored car ၂ စီးလည္း တြဲဖက္ေပး ထားတယ္။ အမွန္ေတာ့ show of force အတြက္ပါ။ ဒါနဲ ့ တပ္ခြဲတစ္ခြဲကိုု အခုု စင္ထရယ္ ဟုုိတယ္ and Traders Hotel junction ေရွ ့ ဆူးေလလမ္းကိုု ပိတ္ေစ ျပီး၊ တစ္ခြဲကိုု ေရႊတိဂံုုဘုုရားလမ္း နဲ ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ လမ္းဆံုု မွာ ေနရာခ်ပိတ္ေစခဲ့တယ္။
ပိတ္တယ္ဆိုုတာ သံဆူးၾကိဳးေတြပါ barricades ေတြပါ။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ၂ ဖက္စလံုုးမွာ လူထုုေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ။ ဆူးေလလမ္း ဘက္ ကေတာ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဖက္ကိုု မတိုုးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပည္သူ ့ေဆးရံုု ဗိုုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက လူထုုက ပိတ္ထားတာကိုု အတင္းတိုုးေနတယ္။ လူအုုပ္ကလည္း ေထာင္နဲ ့ခ်ီေနတယ္။ ေအာ္ဟစ္ၾကေပါ့။ အဆိုုးဆံုုးက မိန္းခေလးငယ္ငယ္ေတြပဲ…ဆံပင္
က်ေနာ္ေရွ ့တက္သြားျပီး PA system ေအာ္လံေလးနဲ ့ေအာ္ျပီးသတိ ေပးရတယ္… barricade ကိုုမေက်ာ္ပါနဲ ့ လိုု ့.. က်ေနာ္တိုု ့မွာ အမိန္ ့က တိက်ျပတ္သားစြာ ေပးထားတယ္။
လံုုးဝ မေက်ာ္ေစနဲ ့.. ဗိုုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတိုုင္း ေက်ာ္ျပီး ဆူးေလလမ္းက လူထုုနဲ ့ေပါင္းဖိုု ့ ၾကိဳးစားရင္ ပစ္ပါ ဆိုုတဲ့ အမိန္ ့ပဲ။ တစ္ခုုေတာ့ရွိတယ္။ ပစ္ဆိုုတိုုင္း ဇြတ္ရြတ္ျပီးပစ္ဖိုု ့ေတာ့ မဟုုတ္ပါ။ ပထမအဆင့္ ေက်ာ္လာလွ်င္ ေခါင္းေပၚ ၁ဝ ေပ ေလာက္အထက္ကိုု ေခ်ာက္လွန္ ့တဲ့အေနနဲ ့ သတိေပးတဲ့ အေနနဲ ့ပစ္ပါ။ ပစ္တဲ့အခါမွာလည္း စက္လတ္လိုု calibre ၾကီးတဲ့ ေသနတ္ လက္နက္ငယ္ကိုုသံုုးပါ။ (ေတာ္ရံုု အရပ္သားေတြအေနနဲ ့ ကိုုယ့္ကိုု မ်က္နွာခ်င္းဆိုုင္ ပစ္ခံရရင္ က်ည္ဆန္ ကိုုယ့္ေပၚက၊ ကိုုယ္အနားက ေလကိုု ခြင္းသြားတဲ့အသံၾကားရံုုနဲ ့ ေသြးလန္ ့နိုုင္ ပါ တယ္။ ျပန္ဆုုတ္သြားမယ္လိုု ့တထစ္ခ်ယံုုၾကည္တယ္။)
ဒုုတိယအဆင့္အေနနဲ့ ကာဘုုိင္လိုု calibre ေသးျပီး ဒဏ္ရာပဲရေစနိုုင္တဲ့ လက္နက္ငယ္နဲ ့ ဒူးေအာက္ ကိုုပစ္ရမယ္။ (ဒါက ဗီယက္နမ္စစ္တုုန္းကလည္းသံုု
ေနာက္တစ္ခ်က္က က်ေနာ့္အမိန္ ့မရရင္ လံုုးဝ (လံုုးဝ) က်ည္ မထိုုးရဘူး။ ေျပာင္းထဲမွာ က်ည္မရွိဘူးဆိုုတာ တပ္စုုမွဴးအရာရွိေတြကိုုယ္တ
ဒီအတိုုင္းပဲ တပ္ျဖန္ ့ထားတယ္။ ေရွ ့ဆံုုးမွာ ကာဘုုိင္သမားေတြ ဒူးေထာက္ျပီး ေစာင့္တယ္။ ဒုုတိယအဆင့္မွာ လက္နက္ငယ္နဲ ့မတ္တတ္ရပ္ေစာင့္တယ္။ ေနာက္ဆံုုးမွာေတာ့ armored car နဲ ့ေပါ့။ ဆန္ဒျပတဲ့ လူအုုပ္တဖက့္နဲ ့ က်ေနာ့္တပ္ တဖက္နဲ ့ ေစာင္ေန တင္းေနၾကတာ ၁၂ နာရီထုုိး သြားတယ္။ တစ္ခုုကေတာ့ သူတုုိ ့ဖက္က barricades ေတြကိုု ေတာ့မေက်ာ္ဘူး။ ေရွ ့ကိုု တြန္း တြန္းျပီးေရ႔ႊ ့ေနတယ္။ က်ေနာ့္အထက္ ကြပ္ကဲမွဳကလည္း စကားေျပာဆက္သြယ္ေရးစက္နဲ ့ ညႊန္ၾကား ခ်က္ေတြေပးေနတယ္။ အေျခအေနေတြ အခိ်န္နဲ ့တေျပးညီတည္းေမးေနတယ္။ ေက်ာ္ရင္ ပစ္ဖိုု ့လည္း ခဏခဏသတိေပးညႊန္ၾကားေနတယ္။
က်ေနာ္ဘာလုုပ္ရမလဲ… ေသခ်ာတာကေတာ့ ျဖစ္နုုိင္လွ်င္ ဒီလူထုုကိုု က်ေနာ္မပစ္လိုုပါ… ဒါေပမဲ့ အမိန္ ့ကလည္းရွိေနသည္.. ဒိလုုိမ်ိဳး အေျခအေနမၾကံဳဖူးပါ.. လက္နက္ကိုုင္ထားတဲ့ ရန္သူနဲ ့ဆိုုရင္ေတာ့ဘာမွေျပာစရာ မရွိပါ။ သူပစ္ကိုုယ္ပစ္ပဲ.. က်ေနာ္တိုု ့ေခတ္မွာ rubber bullets, plastic bullets ေတြ smoke bombs / water canons ေတြ မရွိပါ။ live rounds ေတြပဲေပးထားတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့က ရဲေတြမဟုုတ္ပါ။ စစ္တပ္ပါ။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ က်ေနာ္ အၾကံတစ္ခုုရသည္.. က်ေနာ္ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ လူထုုနားကပ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတုုိ ့ထဲက ကိုုယ္စားလွယ္ ၄ ဦးကိုု ေဆြးေႏြးဖိုု ့ ဖိတ္ေခၚလုုိက္တယ္။ လူငယ္အဖြဲ ့ထဲက ၂ ေယာက္၊ ဘုုန္းၾကီးထဲက ၁ ပါး၊ မိန္းခေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ သူတုုိ ့ဘာသာေရြးျပီး က်ေနာ္နဲ ့ေဆြးေနြးဖိုု ့ပါ။ အခ်ိန္ ၁ဝ မိနစ္ေပးလုုိက္တယ္။
စေကာ့ေစ်း ညာဘက္ အခုုကားေတြရပ္သည့္ေနရာ ဓါတ္တိုုင္ေအာက္ တြင္ ေစာင့္ လုုိက္တယ္။။ လူအုပ္ုထဲက ကိုုယ္စားလွယ္ ၃ ဦးထြက္လာတယ္။ လူငယ္အဖြဲ ့က ၁ ေယာက္၊ အမ်ိဳးသမီး ငယ္အဖြဲ ့က ၁ ေယာက္နဲ ့ ဘုုန္းၾကီးထဲက တစ္ပါး။ က်ေနာ္ သူတုုိ ့နဲ ့ ၄ဝ မိနစ္ေလာက္ေဆြးေနြးတယ္။ အဓိက message ကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ။ က်ေနာ္က စစ္သား။ အမိန္ ့ရထားတယ္။ ခင္ဗ်ားတိုု ့ ဒီစည္းေက်ာ္ရင္ပစ္ရမယ္ ဆိုုတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ျဖစ္နုုိင္ရင္မပစ္ခ်င
က်ေနာ္တိုု ့ဟာ ျမန္မာလူမ်ိဴးအခ်င္းခ်င္းပဲ
ခင္ဗ်ားတိုု ့ က်ေနာ့္ ေနရာမွာ ဆိုုရင္ ဘယ္လိုု ဆံုုးျဖတ္မလဲ…ဘာလုုပ္ေစခ်င္
အထူးသျဖင့္ ဘုုန္းၾကီးက တကာၾကီးေျပာတာတရားပါတယ္..ဘု
က်ေနာ္က ဒါဆိုုရင္ တစ္ပါတ္ပတ္ျပီးရင္ ခင္ဗ်ားတိုု ့ သပိတ္လွန္မလား.. လူစုုခြဲမလားလိုု ့ အာ မခံခ်က္ေတာင္းလုုိက္တယ္..သူ
လူူအုုပ္ၾကီးက ေရႊတိဂုုံ ဘုုရားလမ္းအတိုုင္း သိမ္ၾကီးေစ်းဘက္ဆင္းသြားတယ္
လူအုုပ္ ဆူးေလလမ္းဖက္မေပါင္းမိဘူး။ လူအုုပ္လည္း သူတိုု ့ဆန္ဒျပည့္ဝသြားတယ္.. win win situation ပဲ။
က်ေနာ္ကေတာ့ ပိုုစိတ္ခ်မ္းသာတာ ေပါ့… ဒီေန ့အထိ အိပ္ေပ်ာ္တယ္.. က်ေနာ္ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ရန္ကုုန္မွာရ
မွက္ခ်က္။ ။ က်န္တဲ့အရာရွိၾကီးမ်ားက အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝပဲရွိၾ
( Credit to Tawwat Wat )
0 comments:
Post a Comment