နဲ႔တည္ေဆာက္ထားတာ။ ဘဝတိုင္း ဘဝတိုင္းက ခႏၶာေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာ။
ရုပ္နာမ္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာ။
ရုပ္ေတြ နာမ္ေတြဟာ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ တရားေတြ။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ တရားေတြကို မျမင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ သံသရာမွာေပ်ာ္တယ္၊ သံသရာကို မျငီးေငြ႕ဘူး။
သံသယာမွာေပ်ာ္ေတာ့ သံသရာလည္တာေပါ့။ ေပ်ာ္ရင္ လည္မွာပဲ။ လည္တာ
ၾကာရင္ ျမဳပ္ဖို႔ မေသခ်ာေပဘူးလား။
“ေသခ်ာပါတယ္ဘုရား”
အေဝစိေရာက္တဲ့အထိကို ျမဳပ္သြားမွာ။ ေလာကသံသရာၾကီးဟာ ေဘးေတြရန္
ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ မိမိတို႔သိတဲ့ေဘးရန္ အႏၲရာယ္ေတြထက္ မသိတဲ့ေဘးရန္
အႏၲရာယ္ေတြက အမ်ားၾကီးပါ။ မိမိခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေရာဂါေတြျဖစ္ေနတာ ေတာ္
ေတာ္နဲ႔မသိပါဘူး။ ေနာက္မွသိတာ။
ဥစၥာပစၥည္းက်ေတာ့ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးက ႏွိပ္စက္တယ္။ မိမိတို႔ခႏၶာၾကီးက်ေတာ့
(၉၆)ပါးေသာ ေရာဂါေဝဒနာေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္တယ္။
မိမိတို႔စိတ္ကိုက်ေတာ့ ကိေလသာေတြက ႏွိပ္စက္ေနတယ္။ စိတ္ေကာင္းစိတ္
ျမတ္ေတြ ရွိပါလ်က္သားနဲ႔၊ မဂ္ဉာဏ္ကိုရေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟက အျမဲတမ္း ေႏွာင့္ယွက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာက
သံသရာၾကီးဟာ အႏၱရာယ္ေတြ အင္မတန္ကိုမွမ်ားပါတယ္။
သံသရာကို မီးပံုၾကီးလို ျမင္ရမယ္။ ေဟာဒီသံသရာၾကီးဟာ လူသတ္ကြင္းပဲ၊
(၃၁)ဘံုဟာ လူသတ္ကြင္း။
အျမဲတမ္းအသတ္ခံေနရတဲ့ေနရာဟာ (၃၁)ဘံုပဲ။
(၃၁)ဘံုကို ဇရာကလည္း ႏွိပ္စက္တယ္။ ဗ်ာဓိကလည္းႏွိပ္စက္တယ္။ မရဏက
လည္း ႏွိက္စက္တယ္။ ဝဋ္ေႂကြးေတြကလည္း ႏွိပ္စက္တယ္။ ကိေလသာေတြက
လည္း ႏွိပ္စက္တယ္။ ခႏၶာမွန္သမွ်ကို ဝိုင္းျပီးႏွိပ္စက္ေနတယ္။
ကိုယ့္ရင္ထဲက ေလာဘ ေဒါသ၊ ေမာဟက ကိုယ့္ျပန္ႏွိပ္စက္တယ္။ “သံကိုသံဖ်က္
သံေခ်းတက္” ဒီသံကျဖစ္တဲ့ သံေခ်းက ဒီသံကိုျပန္ျပီး ဖ်က္ဆီးပစ္သလို . . .
ကိုယ့္ရင္ထဲက ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြက ဒီခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ညစ္ႏြမ္းေအာင္၊
ပ်က္စီးေအာင္၊ အပါယ္က်ေအာင္ ျပန္လုပ္တယ္။ အတိတ္အတိတ္က ပါလာတဲ့
ဝဋ္ေႂကြးေတြကလည္းမညွာဘူး။ အတင္းႏွိပ္စက္ေနတယ္။
က်ိဳးေအာင္၊ ကန္းေအာင္၊ ေသေအာင္ႏွိပ္စက္တယ္။
ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏကလည္း ႏွိပ္စက္တယ္။ ခႏၶာရထားတဲ့သူ မွန္သမွ်ဟာ တစ္ေန႔
က်ရင္ ေသဂရတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ခႏၶာရတဲ့ပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ်ဟာ. . .
သတ္ကြင္းထဲေရာက္ေနသလိုပဲ။ သတ္ကြင္းထဲေရာက္ရင္ ဟိုဘက္ကပစ္၊ ဒီဘက္
ကပစ္၊ ေရွ႕ကပစ္၊ ေနာက္ကပစ္ ေရွာင္လို႔ကို မရဘူး။
ခႏၶာရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာလည္း ဘယ္လိုမွ ေရွာင္လို႔မရဘူး။ ေဆးေတြဘယ္ေလာက္
ေကာင္းေကာင္း၊ တန္ခိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ေသတာပဲ။
ခႏၶာရဲ႕အျပစ္၊ သံသရာရဲ႕အျပစ္ကိူ ဘာျဖစ္လို႔ မျမင္ၾကတာလည္းဆိုေတာ့ ကု
သိုလ္ျပဳတာလည္း ငါပဲ၊ ေနာင္ဘဝ ခံစား စံစားရမွာလည္း ငါပဲလို႔ ထင္တယ္။
ငါလို႕ထင္တာက“သကၠာယဒိ႒ိ”။
ကုသိုလ္ရဲ႕အက်ိဳးေပးကို သာယာတာ ေတာင့္တတာကတဏွာ။ တစ္ဘဝျပီး
တစ္ဘဝ ဆက္ေနတာပဲ မျပတ္ဘူးလို႔ ယူဆတဲ့သေဘာက“သႆတဒိ႒ိ”
“သႆတဒိ႒ိ”ဆိုတာ “သကၠာယဒိ႒ိ”ကဆင္းသက္လာတာ၊ အမွန္က ငါဆိုတာ
မရွိဘူး။
ရုပ္၊ နာမ္၊ သေဘာမွ်ပဲ မဟုတ္လား။
“ဟုတ္ပါတယ္္ဘုရား”
ေျပာတာကအျပစ္မရွိဘူး။ သမုတိသစၥာအေနနဲ႔ ေျပာရမွာပဲ။ ပရမတၱသစၥာအေန
နဲ႔ေတာ့ သိေနရမယ္။ သေဘာေပါက္ေနရမယ္။ ဒိ႒ိေၾကာင့္ အယူမွား အမွတ္
မွား။ အသိမွားေတြ မျဖစ္ေလရေအာင္ သတိထားရမယ္။
ဗုဒၶဘာသာဟာ ဘာသာေတြထဲမွာ အျမတ္ဆံုးဆိုတာ ဒီပရမတၱတရားေတြ၊ သစၥာ
တရားေတြကို သိျမင္လို႔ပဲ။ ဘယ္ဘာသာမွ် သိေအာင္မလုပ္တတ္ဘူး။ ဗုဒၶဘာ
သာမွာပဲ သစၥာေလးပါးကို က်က်နနေဟာတတ္တာ။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြလွဴတဲ့အခါမွာ တရားနာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ရွိတယ္။ မနာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရွိ
တယ္။ တရားနာတဲ့အခါမွာ မွတ္မွတ္သားသားနာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရွိတယ္။ ေပါ့ေပါ့ဆ
ဆနာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရွိတယ္။ တရားမနာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ဘာမွ်မသိဘူးေပါ့။ ေပါ့
ေပါ့ဆဆနာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘူး။
တရားလည္းနာတယ္၊ တရားလည္းအားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကသိတယ္။ မလႊဲသာမ
ေရွာင္သာလို႔ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို ဘဝဝဋ္ေႂကြးအရ လုပ္ေနရေသာ္လည္းပဲ မ
ေပ်ာ္ေမြ႕ဘူး။ သံသရာကို ျငီးေငြ႕တယ္၊ ခႏၶာကိုျငီးေငြ႕တယ္၊ ခႏၶာအျပစ္၊ သံသရာ
အျပစ္ကို ျမင္တယ္။
လုပ္ငန္းနဲ႕စိတ္ဓာတ္ မတူပါဘူး။ လုပ္ငန္းက ဘဝေပး အေျခအေနအရ မလႊဲသာ
မေရွာင္သာတဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရေသာ္လည္းပဲ၊ စိတ္က နိဗၺာန္ကို အျမဲတမ္း
ရည္ရြယ္ေနတယ္။ (၃၁)ဘံု သံသရာထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ က်င္လည္ေနတာ
မဟုတ္ဘူး။ မက္မက္ေမာေမာနဲ႔ က်င္လည္ေနတာမဟုတ္ဘူး။
က်ားေတြ၊ ဆင္ေတြ၊ ေႄမြၾကီးေတြ၊ ကင္းေျခမ်ားၾကီးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ ေတာၾကီး
ထဲကိူ မလႊဲသာမေရွာင္သာလို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ျဖတ္သန္းသြားရတဲ့
သေဘာ။ အႏၲရာယ္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ ေတာထဲမွာ ေနကိုမေနခ်င္တဲ့သေဘာ။
(၃၁)ဘံုကိုလည္းပဲ အဲဒီလိုျမင္တယ္။
စီကာစဥ္ကာ မေျပာျပတတ္ေသာ္လည္းပဲ၊ ရင္ထဲမွာ (၃၁)ဘံုကို မီးပံုၾကီးလို ျမင္
တယ္၊ လူသတ္ကုန္းလို ့ျမင္တယ္။ (၃၁)ဘံုကို သမုဒၵရာၾကီးလို ျမင္တယ္၊ သဲ
ကႏၲာရၾကီးလို ျမင္တယ္။ (၃၁)ဘံုကို သားရဲတိရစၧာန္ေပါတဲ့၊ အင္မတန္မွ
ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ နက္ရိႈင္းတဲ့ ေတာအုပ္ၾကီးလို ထင္တယ္။ဉာဏ္ပညာဦး
စီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ေကာင္းေကာင္းထင္တယ္။
ဉာဏ္ပညာ မဦးစီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက (၃၁)ဘံုမွာ . . .
ေရာက္ရာဘဝ ရရာအာရံုနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ။
ျမစိမ္းေတာင္ဆရာေတာ္ အရွင္ဇာေနယ်
(လြတ္ေျမာက္မႈခ်မ္းသာကို ရွာေဖြျခင္္း မွ)
Buddhavasa Tiloka
0 comments:
Post a Comment