စက္မႈလယ္ယာစနစ္ ဘယ္ေတာ့ေရာက္ႏိုင္မလဲ

လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးတြင္ အဓိကအခက္ အခဲႀကံဳေတြ႕ေနရသည္မွာ လယ္ယာလုပ္ သား ရွားပါးျခင္းျပႆ နာ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးစနစ္မွာ မိ႐ိုးဖလာစိုက္ ပ်ဳိးသည့္စနစ္ကိုသာက်င့္သံုးၿပီး လူႏွင့္ ကြၽဲ၊ ႏြားကိုသာ အဓိကအသံုးျပဳၾကသည္။
ဆန္စပါးစိုက္ဧက မိုးစပါး ၁၆ သန္းႏွင့္ ေႏြစပါးသံုးသန္း စုစုေပါင္း ၁၉သန္းနီးပါးစိုက္ ပ်ဳိးၾကပါသည္။ စပါးစိုက္ေတာင္သူ ေျခာက္သန္းခဲြခန္႔ရွိသည္။
ဆန္စပါးစိုက္ပ်ဳိးသည့္အခါတြင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးပညာ ရွင္မ်ားမွ အႀကံျပဳထားသည့္ စနစ္တက် ပ်ဳိးေထာင္စိုက္ ပ်ဳိးပါက စပါးအတြက္ပိုေကာင္းၿပီး မ်ဳိးစပါးသံုးစဲြရ သက္ သာေသာ္လည္း ပ်ဳိးေထာင္၊ ပ်ဳိးႏုတ္၊ ေကာက္စိုက္ရန္ အလုပ္သမငွား၍ အဆင္မေျပျဖစ္ေန၍ ႀကဲခင္းျဖင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားရပါသည္။
အသိပညာရွိေသာ္လည္း အေျခ အေနမေပးသည့္ အေနအထားေၾကာင့္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ ၾကျခင္းမရွိၾကပါ။ စိုက္ပ်ဳိးေျမအမ်ားစုမွာ လုပ္ကြက္ငယ္ (၁ဝ ဧကေအာက္)သာ လုပ္ကိုင္ေနၾကသူမ်ားပါသည္။ ဆည္ေရေသာက္ဧရိယာမွာ စိုက္ဧကအားလံုး၏ ၁ဝ ရာ ခိုင္ႏႈန္းေအာက္သာ ရွိသည္။ အမ်ားစုမွာ မိုးေရကိုသာ အားထားေနၾကရပါသည္။
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားတြင္ စက္မႈလယ္ယာစနစ္သို႔ ကူး ေျပာင္းလုပ္ကိုင္ေနၾကသည္ မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အတု ယူစရာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာင္းလဲလာေသာ စီးပြားေရး ေပၚလစီမ်ားအရ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းအခ်ဳိ႕ေပၚ ေပါက္လာျခင္း (ဥပမာ-အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္း) အေျခခံအ လုပ္သမားမ်ား၏ လုပ္ခလစာတိုးျမင့္လာျခင္း၊ ၿမိဳ႕ျပသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕မႈပိုမိုမ်ားျပားလာျခင္းတို႔သည္ လယ္ယာလုပ္ သားရွားပါးေစေသာအခ်က္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ လယ္ယာ လုပ္သားရွားပါးမႈသည္ သီးႏွံအရည္အေသြးမ်ားကိုေလ်ာ့ က်ေစၿပီး အေလအလြင့္ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ားျပားေစသည္။
လယ္ယာသံုးစက္မႈပစၥည္းမ်ား မပိုင္ဆုိင္သည့္ လယ္သမားမ်ားအေနျဖင့္္ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးခ်ိန္မ်ားတြင္ လုပ္သားလိုအပ္မႈ အလြန္ျမင့္မားသည္။ ထုိ႔အျပင္ လုပ္ငန္း ခြင္ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားျဖစ္သည့္ ေျမြကိုက္ျခင္း၊ ပိုးသတ္ ေဆးအဆိပ္ျဖစ္ျခင္း၊ ေနေလာင္ျခင္းႏွင့္မိုးမိဖ်ားနာျခင္း တုိ႔သည္လည္း လုပ္သားမ်ားအတြက္ လုပ္အားေလ်ာ့ပါး ေစေသာအခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ရိတ္သိမ္းျခင္း၊ ေျခြေလွ႔ျခင္းႏွင့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ျခင္းလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုိသည္ထက္ပို၍ၾကာျမင့္ၿပီး ဆန္စပါးမ်ားကို လယ္ကြင္း ထဲတြင္ ၾကာျမင့္စြာ မရိတ္သိမ္းႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ အရည္အ ေသြး က်ဆင္းေစသည္။
ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပကုမၸဏီမ်ားကလည္း လယ္ယာသံုး စက္ပစၥည္းမ်ားကို အၿပိဳင္အဆိုင္ တင္သြင္းလာခဲ့ၾကပါသည္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွထုတ္လုပ္ေသာ လက္တြန္းထြန္စက္၊ ေထာ္ လာဂ်ီမ်ားမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကပင္ ျမန္မာျပည္၏ေက်း လက္တြင္ ေနရာယူထားၾကပါသည္။ ထြန္ယက္ ရာႏွင့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ရာတြင္ အသံုးတည့္ေနေသာ စက္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ယခုအခါတြင္ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားမွ ဂြၽန္ဒီးယား၊ နယူးေဟာ္လန္ကဲ့သို႔ေသာ ထြန္စက္ႀကီးမ်ား၊ ကူဘိုတာ၊ ယာမဟာကဲ့သို႔ေသာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံထုတ္တံဆိပ္မ်ားလည္း ေစ်းကြက္ခ်ဲ႕ထြင္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကပါသည္။
ေျမယာျပဳျပင္ရန္အတြက္ ထြန္စက္ႀကီးမ်ား၊ ေျမညႇိ စက္ႀကီးမ်ား လိုအပ္ေသာ္လည္း ပုံမွန္စိုက္ပ်ဳိးထြန္ယက္ ရန္အတြက္မူ လက္တြန္းထြန္စက္မ်ားက အသံုးဝင္ပါသည္။ ျပည္တြင္း ထုတ္ေျခြေလွ႔စက္မ်ားကလည္း စပါးေျခြေလွ႔ ရာတြင္ အသံုးတည့္ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ အဓိကအခက္ အခဲႀကံဳေတြ႕ေနရသည္မွာ စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေမာင္းညိဳခ်ိန္တြင္ ရိတ္သိမ္းပါမွ အေကာင္းဆံုးအေျခအ ေနကို ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ စပါးေပၚသည့္အခ်ိန္သည္ နယ္တစ္နယ္လံုး၊ တစ္ရြာလံုး ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္အတြင္း ရိတ္သိမ္းၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ စပါးရိတ္သမမ်ားကို ႀကိဳ တင္၍ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားေသာ္လည္း တကယ္ရိတ္သိမ္းရန္ အခ်ိန္က် သည့္အခါ ပိုေပးသည့္ေနရာသို႔ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကပါသည္။ လယ္ယာလုပ္သားရွားပါးသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလုအ ယက္ ဝိုင္းဝန္းေခၚေနၾကရပါသည္။
-၂-
ရိတ္သိမ္းခ်ိန္တြင္ လိုအပ္ သည့္လယ္ယာက႑ဝန္ေဆာင္ မႈမ်ားသည္လည္း ခုိင္မာလံုေလာက္ မႈ မရွိေပ။ (ဥပမာ လယ္ယာသံုး စက္ပစၥည္းငွားရမ္းျခင္း၊ အေျခာက္ ခံျခင္းႏွင့္ သိုေလွာင္ျခင္းလုပ္ငန္း မ်ား) ဤလုိအပ္ခ်က္မ်ားသည္ ဆန္ စပါးက႑တြင္ ႏွစ္သီးစား၊ သံုးသီးစား စိုက္ပ်ဳိးသြားမည့္ သီးႏွံမ်ားအတြက္ ကန္႔သတ္ခ်က္အခက္အခဲမ်ားျဖစ္သည္။ ခ်ိန္ခါမဟုတ္ မိုးကလည္း ေၾကာက္ေနရပါသည္။ မရိတ္ သိမ္းမီ မိုးရြာပါက စပါးေရစိုၿပီး ဆန္ဝါေဖာက္၍ တိရစၧာန္ အစာသာ ေရာင္းခ်ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ပံုမွန္ ရေနက် စပါး ေစ်း၏ထက္ဝက္ေလာက္ပင္ မရခ်င္ေတာ့ပါ။
ထို႔အျပင္ ေႏြစပါးစိုက္မည့္သူ၊ ပဲစိုက္ပ်ဳိးမည့္ ေတာင္သူမ်ားသည္လည္း ရိတ္သိမ္းၿပီးပါက ထပ္မံထြန္ ယက္ရန္ အခ်ိန္လုေနရပါသည္။
ေတာင္သူမ်ားအေနျဖင့္ ဒုတိယသီးႏွံမ်ားစုိက္ပ်ဳိးႏုိင္ရန္ လယ္ယာကိုျပဳျပင္ထြန္ယက္ မႈလိုအပ္ျခင္းေၾကာင့္ ရိတ္သိမ္းျခင္းကို ေစာစီးစြာ အရင္ျပဳ လုပ္လိုၾကသည္။ သီးႏွံမ်ားကို အသင့္ေတာ္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ မရိတ္သိမ္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ အဆင္ေျပသည့္အခ်ိန္တြင္ ရိတ္ သိမ္းရသျဖင့္ သီးႏွံအရည္အေသြးမ်ားက်ဆင္းလာပါသည္။ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္မ်ားတြင္ လုပ္သား၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး၊ အေျခာက္ခံစနစ္ႏွင့္ သိုမွီးရန္ေနရာ မလံုေလာက္ျခင္းတုိ႔ ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံ သီးႏွံမ်ားကို လယ္ကြင္းထဲတြင္ ဆက္ လက္ထားရၿပီး ရွိသင့္သည့္အစိုဓာတ္မရွိျခင္းႏွင့္ ပိုးမႊား က်ျခင္းတုိ႔ကိုျဖစ္ေစသည္။ ေန႔တြင္ ေနပူ ညတြင္ေအး၍ အဆိုပါစပါးမ်ားကိုဆန္ႀကိတ္ပါက အက်ဳိးအေၾကမ်ားၿပီး တစ္ဝက္ပင္ ဆန္ေကာင္းမရၾကသည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆန္ပိုင္၊ စပါးပြဲစားတို႔က ေစ်းႏွိမ္၍ဝယ္ျခင္းတို႔ ႀကံဳေတြ႕ရပါသည္။
အဆိုပါျပႆ နာမ်ားကိုေျဖရွင္းရန္မွာ ရိတ္သိမ္းေျခြ ေလွ႔စက္( Combine Harvestor )မ်ားကို မျဖစ္မေန အ သံုးျပဳၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတည္း ရိတ္သိမ္းေျခြ ေလွ႔ၿပီး အိတ္သြတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မိုးမိရန္လည္း မစိုး ရိမ္ရေတာ့ပါ။ ကန္သင္း႐ိုးေပၚပံုထား၍ ေလလြင့္မည္ကို လည္း မေၾကာက္ၾကရေတာ့ပါ။ ဆန္ႀကိတ္ရာတြင္လည္း ဆန္သားပိုထြက္ပါသည္။
ရိတ္သိမ္းေျခြေလွ႔စက္ (Combine Harvestor)မ်ား ေခတ္စားလာေသာအခါ တ႐ုတ္၊ ထိုင္း၊ အိႏၵိယ၊ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား အစရွိသည့္ႏိုင္ငံမ်ားမွ အသစ္ ေရာ၊ အေဟာင္းေရာ တင္သြင္းၾကပါသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက လည္း ဖ်က္ဆီးရမည့္ ရိတ္သိမ္းေျခြေလွ႔စက္ အစုတ္အ ျပတ္မ်ားကို ကြန္တိန္နာထဲထည့္ၿပီး တင္လႊတ္လိုက္ပါ သည္။ ရိတ္သိမ္းေျခြေလွ႔စက္တိုင္းသည္ ျမန္မာျပည္ရွိ လယ္ယာေျမႏွင့္ ကိုက္ညီျခင္းမရွိ၍ ေရာင္းသူ၊ ဝယ္သူ ၾကား အခ်င္းမ်ားၾကရပါသည္။ တစ္နာရီ ဘယ္ႏွဧကၿပီး မည္ဟုေျပာေသာ္လည္း လက္ေတြ႕တြင္ ေျမျပင္အေျခအ ေနအရ ထင္တိုင္း မေပါက္သည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။
စပါးစိုက္ပ်ဳိးရာတြင္ ပ်ဳိးေထာင္၍မစိုက္ဘဲ ႀကဲခင္း သာ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း၊ ေပါင္းျမက္မ်ား ႏိုင္ေအာင္မလိုက္္ျခင္း၊ ဧရာဝတီတိုင္းေဒသဘက္တြင္ ေျမကြၽံျခင္းအစရွိသည့္ အ ခက္အခဲမ်ားအျပင္ လယ္ေျမအမ်ားစုမွာ စက္မႈလယ္ယာ ေျမ ဧကကြက္ႀကီးမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ လုပ္ကြက္ငယ္မ်ား ျဖစ္ ေန၍ လယ္ကန္သင္းမ်ားရွိေနေသာေၾကာင့္ စက္မ်ားေရႊ႕ ေျပာင္းရာတြင္ အခက္အခဲ ႀကံဳေတြ႕ရပါသည္။
ကုန္ထုတ္ လမ္းမ်ားမရွိျခင္း၊ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားေပါမ်ားျခင္းေၾကာင့္လည္း အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ရိတ္သိမ္းေျခြေလွ႔စက္မ်ားသယ္ယူ ရန္ ေဘာယာမ်ားတည္ေဆာက္၍ ေရႊ႕ေျပာင္းရပါသည္။
ရိတ္သိမ္းေျခြေလွ႔စက္မ်ားမွာ ကတ္ေၾကးကိုက္ပံုစံမ်ဳိး ေရွ႕ တြင္ အသြားမ်ားပါၿပီး ညႇပ္ယူေသာေၾကာင့္ မညီညာသည့္ ေျမမ်က္ႏွာျပင္မ်ားတြင္ လုပ္ငန္းမတြင္ပါ။ ကူဘိုတာအမ်ဳိး အစား ထိုင္းႏိုင္ငံမွထုတ္လုပ္ေသာဒလက္ပါသည့္ ရိတ္ သိမ္းေျခြေလွ႔စက္မ်ားမွာ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ပို၍ ကိုက္ညီသည္ ကိုေတြ႕ရပါသည္။ ေရွ႕ဒလက္မွ ရိတ္သိမ္းေသာေၾကာင့္ ကတ္ေၾကးကိုက္မ်ားထက္ အေလအလြင့္ အနည္းငယ္ပို ေသာ္လည္း ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာတြင္မူ အဆင္ေျပ သည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ျမင္းေကာင္ေရ ၇ဝအားရွိ ကူဘို တာရိတ္သိမ္းေျခြေလွ႔စက္ ( Combine Harvestor ) တစ္ စီးမွာ က်ပ္သိန္း ၃ဝဝေက်ာ္ ရွိပါသည္။ ေတာ္႐ံုလယ္သ မားမ်ားဝယ္ယူရန္ လက္လွမ္းမမီေသာ အေျခအေနျဖစ္ ပါသည္။ လယ္ယာႏွင့္ဆည္ေျမာင္းဝန္ႀကီးဌာနႏွင့္ စက္မႈဝန္ ႀကီးဌာနတို႔၏စီစဥ္မႈျဖင့္ ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွ ရိတ္သိမ္းေျခြ ေလွ႔စက္အစီး ၄ဝဝေက်ာ္ တင္သြင္းလာပါသည္။
-၃-
သို႔ရာတြင္ အဆိုပါစက္မ်ားမွာ ကတ္ေၾကးကိုက္ပံုစံ ျဖစ္ေန၍ ျပည္တြင္း၌ ျဖန္႔ျဖဴးေရာင္းခ်ရာတြင္ လယ္သ မားမ်ား စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းပါးသည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ စပါးအဓိကစိုက္ပ်ဳိးရာ ဧရာဝတီတိုင္းေဒသတြင္ ကတ္ေၾကး ကိုက္ပံု ရိတ္သိမ္းေျခြေလွ႔စက္မွာ အသံုးျပဳရန္ အဆင္မေျပ ၍ ေစ်းႏႈန္းသက္သက္သာသာျဖင့္ အရစ္က်ေရာင္းခ်ေသာ္ လည္း လယ္သမားမ်ား ဝယ္ယူမႈနည္းရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားကဲ့သို႔ စက္မႈလယ္ယာစနစ္သို႔ ကူးေျပာင္းရန္အတြက္ အဓိကပံ့ပိုးရမည္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား အေန ျဖင့္ စိုက္ပ်ဳိးစရိတ္လံုေလာက္ေအာင္ပင္ မနည္းေခ်းငွား လုပ္ကိုင္ေနရ၍ စက္ပစၥည္းမ်ားကိုဝယ္ယူရန္မွာ အမ်ားစု က တတ္ႏိုင္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။
လယ္ဆည္ဝန္ႀကီးဌာန၏ ထြန္စက္စခန္းမ်ားကို ျပန္လည္အသက္သြင္းရန္ အေရး တႀကီး လိုအပ္ေနပါသည္။ ပုဂၢလိက၊ သမဝါယမအဖြဲ႕အ စည္းမ်ား၊ ကုမၸဏီမ်ားသည္လည္း အငွားလိုက္ဝန္ေဆာင္ မႈလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ တိုက္တြန္းဖို႔လိုအပ္ပါသည္။
သို႔မွသာ လယ္ယာလုပ္သား ရွားပါးမႈကို ေျဖရွင္းႏိုင္မည့္ စက္မႈလယ္ယာစနစ္သို႔ ကူး ေျပာင္းႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။ သို႔ မဟုတ္ပါက စက္မႈလယ္ယာကူးေျပာင္းေရးမွာ 'ေရႊျပည္ ေတာ္ ... ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေဝး။ ဆိုသလိုျဖစ္ေနမည္သာ ျဖစ္မည္။
‪
‎TheYangonTimes‬