အကယ္၍ ေၾကညာထားတဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂ ရက္ေန႔မွာ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပမယ္ဆုိရင္ ၈ ႏွစ္အတြင္း ၅ ၾကိမ္ ေျမာက္ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္ဖုိ႔ ရွိပါတယ္။ ျပန္ၾကည့္ရင္ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ တက္တဲ့ အစိုးရတုိင္း တုိင္းျပည္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ မထိန္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီဆုိတာကို ေရြးေကာက္ပြဲေလာက္ပဲ ကြက္ျမင္ေနရင္ အဆိုးေက်ာ့ သံသရာလည္ေနမယ္ဆုိတာ ထုိင္းက သင္ခန္းစာေပးေနပါတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့တလအတြင္း ထုိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေပၚေပါက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ထုိင္းမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သား မိတ္ေဆြေတြၾကားထဲမွာေတာင္ အျမင္မတူပါဘူး။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ စီနီယာေတြဆုိရင္ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႔ေပၚမွာ အစိုးရဆန္႔က်င္ ဆႏၵျပေနတဲ့ လူေတြကို ေထာက္ခံတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆန္႔က်င္တဲ့ အေနနဲ႔ ပါတီေတြ မွတ္ပံုတင္လို႔ မရေအာင္ ပိတ္ဆုိ႔ ဆနၵျပေနတာကိုလည္း ေထာက္ခံတယ္၊ “ ဒီလိုပဲ လုပ္ရမွာေပါ့၊” တဲ့။ တမနက္မွာေတာ့ ရံုးမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္တဲ့ ညီမ တေယာက္က ညတုန္းက သူ အိပ္မက္မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္လို အိပ္မက္တာလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ “ ညတုန္းက က်မ အိပ္မက္ထဲမွာ ယင့္လပ္ကို စစ္တပ္က ဖမ္းသြားတယ္ေလ၊ ဆႏၵျပသမားေတြကို မဖမ္းဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ယင့္လပ္ကို ဖမ္းတာလဲလို႔ ေအာ္ရင္း လန္႔ႏိုးသြားတယ္” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ထုိင္းနိုင္ငံရဲ႔ ဒီမိုကေရစီဟာ အေရွ႔ေတာင္ အာရွမွာ ထူးျခားတဲ့ ၀ိေသသရွိပါတယ္။ အဆင့္ေနရာသတ္မွတ္ဖ္ို႔ အခက္ဆံုး ႏိုင္ငံလို႔ ေျပာရင္ ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ထုိင္းဒီမုိကေရစီစနစ္ဟာ အာရွႏုိင္ငံေတြမွာ အေစာဆံုးျဖစ္ရံုမဟုတ္ပါဘူး။ က်ားမ တန္းတူ မဲေပးခြင့္ဆုိရင္ အေမရိကန္မွာထက္ ႏွစ္တခ်ဳိ႔ ေစာခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ထုိင္းဘုရင္ၾကီးဟာလည္း ကမၻာမွာ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုး၊ ဂုဏ္္သိကၡာ အရာသာမက ႏုိင္ငံေရးၾသဇာပါ ၾကီးတဲ့ ဘုရင္ၾကီးျဖစ္ေနျပန္တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၈၀ အတြင္း အာဏာသိမ္းမႈ ၁၈ ၾကိမ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံ။ တဖက္မွာ အေရွ႔ေတာင္ အာရွမွာ ဒုတိယစီးပြားေရး အင္အား အၾကီးဆံုး နိုင္ငံလည္း ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
အာရတ္ေႏြဦး ႏိုင္ငံေတြမွာ၊ အာရတ္ႏိုင္ငံေတြက ပဋိပကၡကို ဆြန္နီ-ရွီးယိုက္ ျပႆနာ၊ လစ္ဘရယ္နဲ႔ အစၥလာမၼစ္ျပႆနာအျဖစ္ မီဒီယာေတြက ပံုေဖာ္ၾကသလို ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ အခု ျဖစ္ေနတဲ့ ျပသနာကိုေတာ့ ေတာသားနဲ႔ ျမိဳ႕သား (တနည္း) ဆင္းရဲသားေတြက တဖက္၊ လူလတ္တန္းစားနဲ႔ အထက္တန္းလႊာလို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၾကတယ္။ ဒီရူ႔ေထာင့္က ၾကည့္ရင္ အစဥ္အလာ နားလည္ခ်က္၊ သီအုိရီေတြနဲ႔ လြဲေခ်ာ္တဲ့ အျမီးအေမာက္မတည့္တဲ့ ကိစၥေတြ အေတာ္မ်ားေနတယ္။ ႏိုင္ငံေရး သီအုိရီအရ ေျပာရရင္ လူေတြဟာ ပညာပိုတတ္လာမယ္၊ ၀င္ေငြ ပိုေကာင္းလာရင္ လြတ္လပ္မႈကို ပိုေတာင္းဆုိလာရမယ္မဟုတ္လား။ ဒီမုိကေရစီ အခြင့္အေရးေတြကို ပိုေတာင္းဆုိလာမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ဘန္ေကာက္မွာ ဆႏၵျပေနသူေတြက ပညာတတ္ေတြနဲ႔ လူလတ္တန္းစားေတြဆုိေပမယ့္ သူတို႔က ဒီမုိကေရစီကို မစြန္႔ပစ္ရင္ေတာ့ ေလွ်ာ့ပစ္သင့္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ဆႏၵျပေခါင္းေဆာင္ ဆူေထ့ပ္ ေတာင္းဆုိ္တဲ့ ျပည္သူ႔ေကာင္စီ ဆုိတာမ်ဳိးက ေရြးေကာက္ပြဲ စြန္႔ပစ္လုိက္တ့ဲ အစီအစဥ္ပါ။ ပညာမတတ္တဲ့ ေတာသားေတြ ေတာင္ဆုိေနတာက ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ေရြးေကာက္ပဲြ ျဖစ္ေနတယ္။
တျခား ၀ိေရာဓိေတြလည္း အေတာ္မ်ားပါတယ္။ သက္ဆင္က အက်င့္မေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ တဖက္က စြပ္စြဲရင္ တျခားလူေတြေရာ ေကာင္းလို႔လားလို႔ တဖက္က ျပန္ေမးလိမ့္မယ္။ ေတာသားေတြက ပညာမတတ္ေတာ့ ဘုမသိ ဘမသိ ျဖစ္ေနတာပါလို႔ တဖက္က စြပ္စြဲရင္ အစဥ္အဆက္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ အစိုးရေတြဟာ ေတာသူ ေတာင္သားေတြနဲ႔ ကင္းကြာခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ပါတယ္။ မဲတမဲအတြက္ ဘတ္ေငြ ၅၀၀ ေပးလို႔ သက္ဆင္ပါတီကို မဲေပးတယ္မဟုတ္လားလို႔ စြပ္စြဲရင္ တျခား ပါတီေတြက ဘတ္ ၅၀၀ ေတာင္ မတန္တဲ့ သေဘာမ်ဳိး သက္ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္္။ တကယ္တမ္း ဘတ္ ၅၀၀ ယူျပီး မဲေပးခ်င္တဲ့ပါတီကို မဲထည့္လို႔လည္း ရေနတာပဲေလ။
ထုိင္းလူမ်ဳိး ႏိုင္ငံေရးသံုးသပ္သူ ေျပာတာကေတာ့ သက္ဆင္ပါတီက ေပးထားတဲ့ ကတိကို တကယ္တည္လို႔ ဆင္းရဲသားေတြက တကယ္ကို ရိုးရိုးသားသား ေထာက္ခံၾကတာမ်ဳိးလို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ ျမိဳ႕က သက္ဆင္ မိသားစုရဲ႔ ဇာတိျဖစ္သလို က်ေနာ္နဲ႔ ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ရိုးရိုးသားသား၊ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ေထာက္ခံတာ ေတြ႔ရတယ္။ သက္ဆင္ကို မေထာက္ခံတဲ့ တခ်ဳိ႕မိတ္ေဆြေတြက်ေတာ့ ဒီမုိကရက္ကိုလည္း မေထာက္ခံဘူး၊ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ေနတာကို မၾကိဳက္တဲ့လူေတြျဖစ္ေနတယ္။
ဘန္ေကာက္ျမိဳ႔ေပၚက လူလတ္တန္းစားေတြက်ေတာ့ သူတို႔ဆီက အခြန္ေတြကို သံုးျပီး သက္ဆင္က ဆင္းရဲသားေတြဆီက မဲရဖို႔ ေပၚလစီေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ဥပမာ အခမဲ့နီးပါး က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ မူ၀ါဒေတြ၊ လယ္သမားေတြဆီက စပါးေစ်းကို ျမွင့္ျပီး အစိုးရက ၀ယ္ေပးတာမ်ဳိးေတြပါ။ တဖက္မွာ လယ္သမားေတြ အရွံုးမေပၚေအာင္ စပါးေစ်းကို အစိုးရက က်ားကန္ေပးေပမယ့္ ရာဘာေစ်းကိုေတာ့ အစိုးရက လ်စ္လ်ဴရူ႔ထားျပန္တယ္။ ရာဘာျခံေတြက ဒီမုိကရက္ပါတီရဲ႕ အမာခံ နယ္ေျမျဖစ္တဲ့ ေတာင္ပုိင္းမွာ ရွိေနေတာ့ မေျပးေသာ္လည္း ကန္ရာရွိဆုိသလို အစိုးရေပၚလစီေတြက ေ၀ဖန္စရာျဖစ္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ႏႈုိင္းယွဥ္ခ်က္အရ ေျပာရရင္ ႏုိင္ငံေရးအေတြ႔အၾကံဳဆုိလို လံုး၀မရွိခဲ့တဲ့ ယင့္လပ္အစိုးရက တုိင္းျပည္ကို ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ထိန္းႏိုင္တယ္။ အခုေနာက္ဆံုး ပဋိပကၡေတြ မေပၚခင္အထိ ယင့္လပ္အစိုးရက တုိင္းျပည္ကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ယင့္လပ္ရဲ႕ ေပၚလစီေတြကို ၾကည့္ရင္ ကားေစ်းေတြကို သက္သာေအာင္ အစိုးရက က်ားကန္ေပးတဲ့ အတြက္ ဆင္းရဲသားေတြ ကားစီးႏုိင္တယ္။ အေျခခံအေဆာက္အဦအတြက္ ေငြေၾကးအေျမာက္အမ်ား (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၆၇ ဘီလီယံ) သံုးစြဲခဲ့တယ္။ (ဒီအစီအစဥ္ေတြကို မဲရဖုိ႔ သက္သက္ အလဟသ ျဖဳန္းတီးတဲ့ အစီအစဥ္ေတြလို႔ အခုေတာ့ ဆႏၵျပေခါင္းေဆာင္ ဆူေထ့ပ္က ေ၀ဖန္ပါတယ္။) တဖက္မွာလည္း တဦးခ်င္းအခြန္နဲ႔ ေကာ္ပိုရိတ္အခြန္ေတြကိုလည္း ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့လို႔ လူခ်မ္းသာေတြလည္း အဆင္ေျပခဲ့တယ္။
ႏုိင္ငံေရးပိုင္းမွာလည္း အတိုက္အခံကို အေလးထားတယ္။ ဘုရင္ၾကီးကို ေလးေလးစားစား အခစား၀င္သလို၊ အာဏာသိမ္းတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ေတာင္ အဆင္ေျပဖို႔ ၾကိတ္၀ုိင္းေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆုိၾကပါတယ္။ သက္ဆင္ လက္ထဲက အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ စစ္တပ္က သက္ဆင္ရဲ႕ ႏွမကို ကာကြယ္ေရး ၀န္ၾကီးအျဖစ္ လက္ခံတာကို ၾကည့္ရင္ အတုိင္းအတာတခုအထိ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ႏိုင္တယ္္လို႔ ယူဆႏုိင္ပါတယ္။
အဂတိလုိက္စားမႈ နည္းႏုိင္သမွ် နည္းတဲ့ အစိုးရျဖစ္ေအာင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းေပၚက ဆႏၵျပပြဲေတြ ရပ္သြားတယ္။ ထုိင္း စီးပြားေရး အလားအလာဟာ ၁၅ ႏွစ္အတြင္းမွာ အေကာင္းဆံုး အေနအထားကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေျမေစ်း ျမင့္တက္လာသလို စေတာ့ ေစ်းကြက္ကလည္း ၂၀၀၈ က အေျခအေနထက္ ေလးဆ ျမင့္တက္သြားတယ္။ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြ ျပန္၀င္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဟန္နီးမြန္းခရီးက ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ခံပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံေရးမွာ အၾကီးဆံုး ျပသနာ ႏွစ္ရပ္ကို ေျပာပါဆုိရင္ ၁) ဘုရင္ၾကီး ကြယ္လြန္တာနဲ႔ ၂) သက္ဆင္ ျပည္ေတာ္ျပန္တာပါပဲ။ ထုိင္းဘုရင္ၾကီးဟာ ႏိုင္ငံမွာ ျပသနာေတြ ေပၚတုိင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ရပ္တည္ေပးခ့ဲတဲ့ အစဥ္အလာ ရွိခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာလမွာ သက္ေတာ္ ၈၆ ႏွစ္ေမြးေန႔ က်င္းပခဲ့တဲ့အခါ ထုိင္းျပည္သူေတြ အားလံုး ညီညြတ္ၾကဖို႔ ၾသ၀ါဒစကားေျပာတဲ့အခါ နားနားျပီး ေျပာေနရတယ္။ အသက္အရြယ္အရ အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္ေနပါျပီ။ ၾသဇာၾကီးတဲ့ မိဖုရားၾကီးလည္း ေလျဖတ္ထားလို႔ ဘုရင့္ေမြးေန႔ပြဲေတာင္ မတက္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒီအေျခအေန ေနာက္ခံမွာ ထုိင္းသမုိင္းမွာ စိတ္၀မ္းကြဲမႈအဆုိးဆံုး ဖန္တီးတဲ့ သက္ဆင္ကို ျပန္ေတာ္ျပန္ခြင့္ရဖို႔ ဥပေဒကို လႊတ္ေတာ္တင္တဲ့အခါ ငုပ္ေနတဲ့ ျပသနာက ျပန္ေပၚလာတယ္။ သက္ဆင္ရဲ႕ လူေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတဲ့ ဖြထုိင္းပါတီက ေအာက္လႊတ္ေတာ္မွာ လူမ်ားစု ျဖစ္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး ဥပေဒၾကမ္းကို အတည္ျပဳခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ လမ္းေပၚ ဆႏၵျပပြဲေတြ အရွိန္ျမင့္တက္လာတယ္။ ဥပေဒၾကမ္းကို အထက္လႊတ္ေတာ္က ပယ္ခ်လို႔ ေနာက္တၾကိမ္ လႊတ္ေတာ္မတင္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္က ကတိေပးေပမယ့္ ဆႏၵျပပြဲေတြက အရွိန္ရပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး ဆႏၵျပသမားေတြက အစုိးရကို ႏုတ္ထြက္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိရင္း အစိုးရအိမ္ေတာ္နဲ႔ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ရံုးကို သိမ္းတယ္။ အၾကီးဆံုး အတုိက္အခံ ဒိမုိကရက္ ပါတီက လႊတ္ေတာ္ကို အယံုမၾကည္မရွိဆုိျပီး သပိတ္ေမွာက္ေက်ာခုိင္းခဲ့တဲ့အတြက္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္က လႊတ္ေတာ္ကို ဖ်က္သိမ္းျပီး ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲကို ေၾကညာခဲ့ရပါတယ္။ အတုိက္အခံပါတီက ေရြးေကာက္ပြဲကိုလည္း သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ထုိင္း ႏိုင္ငံေရး အခု အက်ပ္အတည္းဟာ ဒါဟာ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ဆႏၵျပပြဲေတြေၾကာင့္ သက္ဆင္က ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲကို ေၾကညာတဲ့အခ်ိန္မွာ အတုိက္အခံ ဒီမိုကရက္ပါတီက သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၆ လ မျပည့္ခင္မွာပဲ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီတၾကိမ္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းဦးမွာလားလို႔ ေမးတဲ့ အခါ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က အာဏာသိမ္းတဲ့ စကား ေနာက္တေခါက္ လာမေျပာနဲ႔ေတာ့လို႔ အျပတ္ေျပာပါတယ္။ အာဏာသိမ္းရင္လည္း တကယ္ေတာ့ ထုိင္းအစဥ္အလာအရ စိုးရိမ္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ စိုးရိမ္စရာက ႏိုင္ငံေရး အုပ္စုေတြအၾကားမွာ မညွိႏႈိင္းဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆက္တြန္းရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာေလာဆယ္ လမ္းမေတြေပၚကို ထြက္မလာေသးတဲ့ ရွပ္နီ ၀တ္ေတြ ထြက္လာရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ျပႆနာက ပိုရွုပ္ေထြးသြားႏိုင္ပါတယ္။
အကယ္၍ ေရြးေကာက္ပြဲကို အတင္းတြန္းရင္ ယင့္လပ္ဦးေဆာင္တဲ့ ဖြထုိင္း ပါတီကပဲ ႏုိင္ဖို႔ ေသခ်ာပါတယ္။ ပါတီရဲ႕ အမာခံနယ္ေျမျဖစ္တဲ့ ႏုိင္ငံေျမာက္ပိုင္းနဲ႔ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းက ထုိင္းလူဦးေရရဲ႕ သံုးပံုတပံုရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္မွာ ျပႆနာေတြက ျပန္ေပၚလာဦးမွာပါပဲ။ အေျဖက ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မရွိပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္က အၾကံျပဳသလို ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္ခင္မွာ အားလံုး လက္ခံႏုိင္တဲ့ သေဘာတူညီခ်က္တခု ရွာေဖြႏိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါပဲလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမ်ားစု အႏုိင္ရခဲ့ရင္လည္း က်င့္၀တ္ကို ေစာင့္ထိန္းဖို႔ လိုအပ္္ပါတယ္၊ အမ်ားညီတုိင္း ဤကို ကြ်ဲမလုပ္ဘူးဆုိတဲ့ က်င့္၀တ္ပါပဲ။ ဒီသင္ခန္းစာက ထုိင္းတႏိုင္ငံတည္းက ေပးသလားဆုိရင္ အီဂ်စ္နဲ႔ အာရတ္ေႏြဦး ႏုိင္ငံေတြကို ၾကည့္ရင္လည္း ဒီသေဘာမ်ဳိးပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။
ညီေစာလြင္
0 comments:
Post a Comment