ထင္ရွားသည့္ စာေရးဆရာသံုးဦးကို ရာသက္ပန္ စာေပေဟာေျပာခြင့္ ပြဲမိန္႔ပိတ္ပင္လိုက္သည့္ သတင္း သည္ အာဏာရွင္စနစ္မွသည္ ဒီမုိကေရစီစနစ္သို႔ အသြင္ကူးေျပာင္းေနသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း လြတ္ လပ္စြာ ေဟာေျပာခြင့္အတြက္ အလြန္စိုးရြံ႕ဖြယ္ သတင္းတစ္ပုဒ္ပင္ ျဖစ္သည္။
အေၾကာင္းျပခ်က္အျဖစ္ စာေရးဆရာတို႔၏ ေဟာေျပာမႈမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရး ပါတီအတြက္ မဲဆြယ္စည္း႐ံုး မႈဆန္ျခင္း၊ ေဟာေျပာပြဲသို႔ လာ ေရာက္နားေထာင္သူမ်ားအတြက္ မည္သည့္ဗဟုသုတကိုမွ် မေပးျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ ေဟာေျပာခြင့္ကို ပိတ္ပင္လုိက္ျခင္းဟု ေဒသအာဏာပိုင္တို႔က ဆိုသည္။
ဤသို႔ေသာ အျပဳအမူ၊ အလုပ္အကိုင္တို႔သည္ ၂၀၁၀ မတိုင္ခင္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကာလက အေျခ အေနအတိုင္း ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚေနျခင္းေၾကာင့္ “လြတ္လပ္စြာ ေဟာေျပာခြင့္” အတြက္ စိုးရြံ႕ဖြယ္ အေျခ အေနဟု ေထာက္ျပေျပာဆိုရျခင္း ျဖစ္သည္။
၂၀၀၇ မွ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္းကလည္း ရဟန္းသံဃာမ်ား တရားေဟာေျပာခြင့္ ပိတ္ပင္ခံရျခင္း၊ စာေရးဆရာတို႔ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ား ဖ်က္သိမ္းခံရျခင္း၊ ပိတ္သိမ္းခဲ့ရျခင္းတို႔ ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးသည္။သို႔ေသာ္ ယေန႔ကာလ၊ ယေန႔အေျခအေနသည္ လြန္ခဲ့ေသာစနစ္ကကဲ့သို႔ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲသည့္ အေတြး အေခၚမ်ား၊ အယူအဆမ်ား ဆက္လက္ယူ ေဆာင္လာရန္ မသင့္ေတာ့ေပ။
ကမၻာ့ကုလသမဂ္ၢအဖြဲ႕ႀကီး၏ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကတည္းက ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း အပိုဒ္ ၁၉ တြင္ “လူတိုင္းတြင္ လြတ္လပ္စြာ ထင္ျမင္ယူဆႏိုင္ခြင့္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ဖြင့္ဟေျပာဆုိႏိုင္ခြင့္ရွိသည္” ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားသည္ျဖစ္ရာ အဆိုပါျပ႒ာန္းခ်က္ႏွင့္လည္း ဖီလာဆန္႔က်င္ ၀ိေရာဓိျဖစ္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။
“လူတိုင္းတြင္ လြတ္လပ္စြာ ထင္ျမင္ယူဆႏိုင္ခြင့္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာဖြင့္ဟ ေျပာဆုိႏိုင္ခြင့္ရွိသည္” ဟူသည့္ အနက္သည္ စာေရးဆရာတစ္ဦးေဟာေျပာသည့္ စာေပေဟာေျပာပြဲသာမက၊ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ မ်ားေဟာေျပာ သည့္ တရားပြဲအဆံုး လူအားလံုးသည္ လြတ္လပ္စြာ ေဟာေျပာခြင့္ရွိသည္။
စာေရးဆရာတို႔ ေဟာေျပာသည့္ စာေပေဟာေျပာပြဲ၊ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးေဟာေျပာသည့္ ဓမ္ၼတရားပြဲ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ဦး ေဟာေျပာသည္ ႏုိင္ငံေရးဒႆနမ်ား၊ လယ္သမားတစ္ဦး ေဟာေျပာ သည့္ သူ႔ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳအဆံုး စသည္စသည္ ေဟာေျပာပြဲမ်ားကို မည္သို႔ပင္ ေခါင္းစဥ္တပ္ေစကာမူ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ လြတ္လပ္စြာ ေဟာေျပာခြင့္၊ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္ရွိသည္။
၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ပါရွိသည့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ မူလအခြင့္အေရးႏွင့္ တာ၀န္မ်ား အခန္းတြင္ ပါရွိသည့္ ပုဒ္မ ၃၅၄ (က) တြင္လည္း ႏိုင္ငံသားတိုင္းသည္ “မိမိ၏ယံုၾကည္ခ်က္၊ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ား ကို လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားျဖန္႔ခ်ိခြင့္” ရွိသည္ဟု ျပ႒ာန္းထားသည္။
လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ လြတ္လပ္စြာေဟာေျပာခြင့္ကို လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္းတြင္ သာမက၊ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုတြင္ပါ ျပ႒ာန္းပါရွိၿပီးျဖစ္ရာ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကေသာ္လည္းေကာင္း၊ အာဏာပိုင္အဖြဲ႕ စည္းကေသာ္လည္းေကာင္း၊ အစုအဖြဲ႕တစ္ခုကေသာ္လည္းေကာင္း ပိတ္ပင္တားဆီး ပိုင္ခြင့္မရွိေပ။
ေဟာေျပာပြဲမ်ား ကန္႔ကြက္၊ ပိတ္ပင္တားဆီးမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖြဲ႕စည္းပံုပါ ျပ႒ာန္းခ်က္ပုဒ္မ ၃၄၈ ကုိ လည္း သတိမူသင့္သည္။ ပုဒ္မ ၃၄၈ တြင္ “ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္၏ မည္သည့္ႏုိင္ငံသားကိုမွ် လူမ်ဳိး၊ ဇာတိ၊ ကိုးကြယ္ရာဘာသာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ အဆင့္အတန္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာတို႔ကို အေၾကာင္း ျပဳ၍ ခြဲျခားမႈမရွိေစရ”” ဟု ျပ႒ာန္းထားသည္။
ထိုကဲ့သို႔ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကို လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္းပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ား အျပင္၊ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ၏ ႏုိင္ငံသား အခြင့္အေရးတြင္လည္း အတိအလင္း ျပ႒ာန္းထားပါလ်က္ ကန္႔ကြက္ျခင္း၊ ပိတ္ပင္မႈလုပ္ေဆာင္ေနျခင္းတို႔သည္ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲသည့္ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအယူအဆမ်ားသည္ သမၼတဦးသိန္းစိန္၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ငန္း မ်ားႏွင့္ ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ စြန္႔လႊတ္သင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တိုက္တြန္း လိုက္ရ ပါသည္။
www.facebook.com/mmcities
Reposted by panei
Credit to Mizzima
0 comments:
Post a Comment