တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖဲြ႕မ်ားႏွင့္ အနာဂတ္ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္

ယခုအခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ဟာ ဒီမိုကေရစီ စံနစ္သစ္ဆီသို႔ ဦးတည္သြားေနၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီ စံနစ္ကို ထူေထာင္မယ္ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးဟာ အင္မတန္ အေရးၾကီးတာလဲ လူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ (အဲဒီလို အေရးၾကီးလို႔ကို လႊတ္ေတာ္ ထဲမွာ ေဒၚစုက တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး တာ၀န္ကို ယူထားတာေပါ့။) ဥပေဒ စိုးမိုးေရး ဆိုရာမွာလဲ ယခုလက္ရွိမွာ ဥပေဒျပင္ပ ေရာက္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖဲြ႕ေတြကို ဥပေဒ ေဘာင္၀င္ေအာင္ ဘယ္လို legalize လုပ္မလဲ၊ အနာဂတ္ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္နဲ႔ ဘယ္လို ေပါင္းစည္းၾကမလဲ ဆိုတဲ့ ျပႆနာေတြဟာ အေရး တကာ့ အေရးအၾကီးဆုံး ကိစၥေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥေတြအတြက္ အစိုးရေရာ အတိုက္အခံ ဖက္ကပါ ေရေရရာရာ စီမံခ်က္ ရွိေသးပုံ မရဘူး၊　ရွိတယ္ဆိုရင္လဲ　ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိေသးဘူး။ အဲဒီကိစၥၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပည္သူတဦးရဲ႕ အျမင္ကို တင္ျပခ်င္တဲ့အတြက္ ဒီေဆာင္းပါးကုိ ေရးရတာ ျဖစ္ပါ တယ္။

ပထမဆုံး အေနနဲ႔ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြ ဥပေဒေဘာင္ထဲ ေရာက္လာေအာင္ အစိုးရ အဆက္ဆက္ အသုံးၿပဳခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေတြကို ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။


လက္နက္ခ်ခိုင္းတဲ့နည္း

အစိုးရ အဆက္ဆက္က တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြ ဥပေဒ ေဘာင္၀င္ေအာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္သုံးခဲ့တာကေတာ့ လက္နက္ခ်ခိုင္းတဲ့နည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ခ် အလင္း၀င္လိုက္တာနဲ႔ ဥပေဒေဘာင္ ၀င္သြားၿပီေပါ့။ ဒီနည္းနဲ႔ မေအာင္ျမင္ခဲ့တာ အထူး ေျပာစရာ မလိုပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ မေအာင္ျမင္ခဲ့တာလဲ ဆိုတာ အေလးအနက္ စဥ္းစားဖို႔ လိုပါတယ္။

အစိုးရနဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီး သေဘာတူညီခ်က္ရလုိ႔ လက္နက္ခ်ခဲ့တာ ဖဆပလအစိုးရ လက္ထက္ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ မြန္လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕က ပထမဆုံးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း အဖဲြ႕ဟာ အဲဒီ အခ်ိန္တုံးကဆိုရင္ ယခုလက္ရွိ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီထက္ေတာင္ လူအင္အား၊ လက္နက္ အင္အား ေတာင့္တင္းပါသတဲ့။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုနဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီး သေဘာ တူညီခ်က္ရတဲ့အတြက္ လက္နက္ ခ်ခဲ့တာပါတဲ့။ လက္နက္လည္း ခ်ၿပီးေရာ သေဘာတူထားတဲ့ အခ်က္ေတြ ဘာမွ ျဖစ္မလာတဲ့ အျပင္ ဦးႏုနဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး အေျခအတင္ ေျပာတဲ့အတြက္ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားပါသတဲ့။ အဲဒီ အျဖစ္ကို နမူနာ ယူၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြမွာ “ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္နက္ေတာ့ မခ်နဲ႔၊ ဗမာေတြ ကတိမတည္ဘူး ” ဆိုတဲ့ သေဘာထား ခံယူခ်က္ သံမိႈ စဲြသလို ျမဲသြားတာပါတဲ့။ (ႏိုင္ေအာင္ထြန္း အဖဲြ႕ရဲ႕ ျဖစ္ေထြကို သူငယ္ခ်င္း တဦးက ေျပာျပခဲ့တာပါ။ စာေရးသူ မေမြးခင္က ကိစၥ ျဖစ္လို႔ ပိုသိတဲ့သူေတြက ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္ ေပးၾကေစလိုပါတယ္။)

(ႏုိင္ေအာင္ထြန္း ဥကၠဌအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ေသာ မြန္ျပည္သူ႔တပ္ဦးသည္ ၁၉၅၈ ခု၊ ဇူလုိင္လ (၂၃) ရက္ေန႔တြင္ ေမာ္လၿမဳိင္ၿမဳိ႕၊ မုိင္ဒါကြင္း၌ လက္နက္ကုိင္ တုိက္ပြဲအသြင္မွ ပါလီမန ္ဥပေဒေဘာင္အတြင္း တုိက္ပြဲအသြင္ ေျပာင္းလဲျခင္း အခမ္းအနား က်င္းပခဲ့ရာ ဦးႏုအစုိးရထံ အႂကြင္းမဲ့ လက္နက္ အပ္ႏွံခဲ့ၾကသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ၁၉၆၀-ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ (၆) ရက္ေန႔ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲ၌ က်ဳိကၡမီၿမဳိ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္ေျမတြင္ အႏိုင္ရၿပီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အမတ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ဦးႏုအစုိးရအဖြဲ႔တြင္ မြန္ေရးရာဝန္ႀကီး၊ ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးဝန္ႀကီး၊ အမ်ဳိးသား စည္းလုံးညီၫြတ္ေရး ဌာနမ်ားကုိပါ ပူးတြဲ တာဝန္ယူခဲ့သည္။

၁၉၆၂ – ခု ဗုိလ္ေနဝင္း စစ္အာဏာသိမ္းစဥ္တြင္ (၆) ႏွစ္ခန္႔ အက်ဥ္းက် ခံလိုက္ရသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ (ဗုိလ္ေနဝင္း စစ္အစုိးရ) ၏ ၃၃ ဦးပါ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ အႀကံေပး အဖြဲ႔တြင္ မြန္အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ ႏုိင္ဖုိးခ်ဳိႏွင့္အတူ ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။

၁၉၇၀ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၉ ရက္ေန႔ နံနက္ ၇ နာရီခန္႔၌ ေမာ္လၿမဳိင္ ေနအိမ္တြင္ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း ကြယ္လြန္ အနိစၥေရာက္ခ့ဲၿပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ အသက္ ၅၇ ႏွစ္ ျဖစ္သည္။)

(မွတ္ခ်က္ = ဤကား အယ္ဒီတာအဖဲြ႔၏ ျဖည့္စြက္ခ်က္သာ ျဖစ္သည္။)

ႏိုင္ေအာင္ထြန္းတို႔ အေၾကာင္းကို စာေရးသူတို႔ မမီွလိုက္လို႔ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေပမယ္လို႔ န၀တ/ နအဖလက္ထက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ မ်က္ျမင္ ျဖစ္ပါတယ္။ န၀တလက္ထက္မွာ ဗုိလ္ခင္ညြန္႔ဟာ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕ေတြနဲ႔ လိုက္လံေဆြးေႏြးၿပီး အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႔ သေဘာ တူညီခ်က္ေတြ လက္မွတ္ထိုးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒရယ္လို႔ မရွိဘဲ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ရဲ႕ အမိန္႔အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကာလမို႔လို႔လဲ　အဲဒီလို လုပ္လို႔　ရတာပါ။　အရင္ အစိုးရေတြ လက္ထက္ကေတာ့　ဒီလိုလုပ္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္မွန္း မသိလို႔ မဟုတ္ေလာက္ပါ၊　တည္ဆဲ ဖဲြ႕စည္းပုံ ဥပေဒနဲ႔ ၿငိစြန္းေနလို႔သာ　လုပ္မရခဲ့တာ　ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။　ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္　န၀တ/ နအဖ လက္ထက္ မွာေတာ့ နယ္စပ္ေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အႏွစ္　(၂၀) နီးပါး　ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။　

ဒါေပမယ့္ 　အဲဒီ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အဂၤါမစုံဘဲ ေမြးလာတဲ့ ကေလးနဲ႔ တူေနပါတယ္၊ ၾကီးမားတဲ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ရွိေနပါတယ္။ ဘယ္လို ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္လဲ။　ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က အေရးတယူ လာေဆြးေႏြးတယ္ ဆိုတာနဲ႔ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕ေတြမွာ တူညီတဲ့ အေတြးတခု ၀င္သြားေစခဲ့လို႔ပဲ။ ဘယ္လို အေတြးလဲ ဆိုေတာ့ “ ၾကည့္စမ္း၊ ေဒၚစု ေခါင္းေဆာင္တဲ့ NLD ကို တျပည္လုံးက လူမ်ားစု ေထာက္ခံမဲ ေပးထားပါရက္နဲ႔ ဒီလူေတြ NLD နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ စိတ္ကူးရွိပုံ မရဘူး။ ေဒၚစုကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ ထား၊ NLD အမတ္ေတြကို ေထာင္ထဲ ထည့္ထားၿပီး ငါတို႔နဲ႔ အေရးတယူ လာေဆြးေႏြးေနတယ္။ ဒါ ငါတို႔ ေသနတ္ ကိုင္ထားလို႔ပဲ။ ငါတို႔မွာသာ လက္နက္ မရွိေတာ့ရင္ ငါတို႔ကို ဂရုစိုက္ပါဦးမလား၊　ေပးထားတဲ့ ကတိေတြ　တည္ပါဦး မလား ” ဆိုတဲ့ အေတြးပါ။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ 　လက္နက္ မရွိတဲ့　ေဒၚစုနဲ႔　NLD ကို　ေဆြးေႏြးရမယ့္ အစား　အျပဳတ္တိုက္ ေခ်မႈန္းဖို႔　ၾကိဳးစားခဲ့တာ　ႏွစ္　(၂၀)　ၾကာခဲ့တယ္။　ဒီမိုကေရစီအေရး　 လႈပ္ရွားသူေတြ　ရာေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ ေပးခဲ့ရ၊　ဘ၀ ပ်က္ခဲ့ၾကရတယ္။　တိုင္းရင္းသားေတြမွာ　လက္နက္ မရွိေတာ့ရင္　NLD　ရဲ႕　 ကံၾကမၼာမ်ိဳး　သူတို႔ဖက္　လွည့္မလာဘူးလို႔　ဘယ္သူက　အာမခံမွာလဲ။　ဒါဟာ　 တိုင္းရင္းသားေတြ　လက္နက္ မခ်ႏိုင္ရျခင္းရဲ႕　အဓိကအေၾကာင္းပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ လက္နက္ မရွိတဲ့ NLD ကို ဖိႏွိပ္ခဲ့တာဟာ တိုင္းရင္းသားေတြ လက္နက္ မစြန္႔ခ်င္ေအာင္၊ မစြန္႔ရဲေအာင္ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ အတူတူ ပါပဲ။


နယ္ျခားေစာင့္တပ္ လုပ္ခိုင္းတဲ့နည္း

တဖက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ အပစ္အခတ္　ရပ္စဲၿပီး　ကိုယ့္နယ္ေျမ ကိုယ္ေန၊　ကိုယ့္စီးပြား ကိုယ္လုပ္ ဆိုတာက စစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာသာ ျဖစ္ႏိုင္တာကိုး။ ဖဲြ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒလုပ္ၿပီး အရပ္သားအစိုးရ အေနနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ (၂၀၀၈) ဥပေဒျဖစ္ျဖစ္၊ အတိုက္အခံေတြ ေျပာေနတဲ့ ဖက္ဒရယ္မူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းျပည္ တခုတည္းမွာ ဥပေဒျပင္ပ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြ သူတလူ၊ ငါတမင္း ရွိေနလို႔ မျဖစ္ျပန္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အစိုးရက တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြကို နယ္ျခား ေစာင့္တပ္ (BGF) အသြင္ ေျပာင္းဖို႔ စည္းရုံးလာပါတယ္။ လက္နက္ မခ်ခ်င္ရင္ မခ်နဲ႔၊ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အေနနဲ႔ တပ္မေတာ္ ေအာက္မွာ ေနပါ ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ တပ္မေတာ္ လက္ေအာက္ ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြဟာ ဥပေဒေဘာင္ ၀င္သြားၿပီ၊ တရား၀င္ ရပ္တည္လို႔ ရၿပီေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြကို နယ္ျခားေစာင့္တပ္ အေနနဲ႔ လက္ခံတယ္ ဆိုတာ အစိုးရစစ္တပ္ အေနနဲ႔ အေတာ္ စြန္႔စားရတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ထဲက လူေတြဟာ တခ်ိန္က ကိုယ္နဲ႔ သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ခဲ့တဲ့သူေတြ ျဖစ္သလို ေနာင္လဲ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး အေရာင္ေျပာင္းၿပီး ကိုယ့္ကို ျပန္ တိုက္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္ (ဒါ ကရင္ျပည္နယ္မွာ လက္ေတြ႕ပဲေလ)။ အစိုးရ တပ္မမွဴး၊ တိုင္းမွဴးေတြမွာ အေရးအေၾကာင္း ေပၚလို႔　နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကို　ခိုင္းရမယ္ဆိုရင္　“ ဒီလူေတြ ငါ့အမိန္႔ကို နာခံပါ့မလား။ သူတို႔ တုိင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ပင္းၿပီး ငါ့ကို ေနာက္ေက်ာ ဓါးနဲ႔ ထိုးေလမလား ” လို႔ ေတြးမိၾကမွာ ျဖစ္သလို နယ္ျခားေစာင့္ တပ္မွဴးေတြ ကိုယ္တိုင္ကလဲ “ ဒီ တပ္မမွဴး/ တိုင္းမွဴး ခိုင္းတိုင္း ငါလုပ္လို႔ ျဖစ္ပါ့မလား၊　သူ႕အမိန္႔ကို　နာခံလိုက္လို႔　ငါတို႔　တိုင္းရင္းသားခ်င္း　 ျပန္ပစ္ရတဲ့　အေျခအေန ေရာက္သြားရင္　ငါ့ဇာတိ　ရပ္ရြာမွာ၊　ငါ့ေဆြမ်ိဳးေတြ ၾကားမွာ သူမ်ား တံေတြးခြက္ ပက္လက္ေမ်ာရခ်ည္ရဲ႕ ” လို႔ ေတြးမိ ၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။　စစ္တပ္ ဆိုတာက ရဲေဘာ္ရဲဘက္ခ်င္း အသက္ေပး ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ႏိုင္မွသာ ထက္ျမက္ ပါတယ္။ အထက္လူနဲ႔ ေအာက္လူ မယုံသကၤာျဖစ္ၿပီး သံသယေတြ မ်ားေနရင္ေတာ့ လူမ်ားၿပီး ပဲြမစည္တဲ့ တပ္စုတ္တပ္ပဲ့သာ ျဖစ္ေနမွာပဲ။

တိုင္းရင္းသားေတြဖက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ျပႆနာက “ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ တပ္ရင္း တရင္းစီမွာ တပ္သား ဦးေရ ၃၂၆ ဦး ရွိမည္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ စစ္သား ၃ဝ ဦး ပါဝင္မည္။ ထို႔ျပင္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ မ်ား၏ လစာ ကို ဗဟိုအစိုးရက ထုတ္ေပးမည္ ျဖစ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္မႈအရလည္း ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ လက္ေအာက္၌ပင္ ထားရွိ မည္ျဖစ္သည္ ” ဆိုတာကိုး။ တိုင္းရင္းသားေတြမွာ သူတို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာင္းဆိုလာတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေသးခင္ အစိုးရစစ္တပ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာ ေနရမယ္ ဆိုေတာ့ အစုလုိက္ အျပဳံလိုက္ လက္နက္ ခ်ခိုင္းတာနဲ႔ အတူတူ ျဖစ္ေနတယ္။ တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္းေပၚ ေသနတ္ေျပာင္း လွည့္ရမယ့္ အေျခအေန မ်ိဳးမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ရင္ လက္နက္ခ်တာထက္ကို ပိုဆိုးသြားၿပီ။ ေနာက္ၿပီး နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ရင္းတိုင္းမွာ အစိုးရ စစ္သားေတြ လာထည့္ထားတဲ့အတြက္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ လက္နက္အင္အား၊ လူအင္အား၊ ေလ့က်င့္မႈ၊ လႈပ္ရွားမႈ စတဲ့ အတြင္းေရးေတြကို အစိုးရစစ္တပ္ကို အကုန္ ဖြင့္ျပရတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ေနာင္ ႏိုင္ငံေရး ညွိႏႈိင္းတာ အဆင္ မေျပလို႔ မလဲႊသာ မေရွာင္သာ ျပန္တိုက္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္အေၾကာင္း အကုန္လုံး ရန္သူဖက္က သိၿပီး ျဖစ္ေနလို႔ ဒုကၡ ေတာ္ေတာ္ ေရာက္သြား ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကအိုင္ေအ၊　ဒီေကဘီေအ၊　မြန္ျပည္သစ္ပါတီ　စတဲ့　အပစ္ရပ္ အဖဲြဲ႕ေတြက နယ္ျခားေစာင့္တပ္ မလုပ္ပဲ ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကတာပဲ။

ဒါဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ အစိုးရက ဒီလို စီစဥ္ရသလဲ။ “ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို တဖက္လွည့္နည္းနဲ႔ ၿဖိဳခဲြ ေခ်မႈန္းဖို႔ ၾကိဳးစားတာပါ ” လို႔ ေျဖခ်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီအေျဖ မွားတယ္လို႔ စာေရးသူ မေျပာလိုဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျဖနဲ႔ ရပ္သြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ mindset ကို နားမလည္ရာ ေရာက္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ နည္းနည္း အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံတကာ တပ္မေတာ္ေတြမွာ မရွိတဲ့ စည္းကမ္း တခု ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွာ ရွိသတဲ့။ တစ္ပြင့္နဲ႔ အထက္ ျပန္တမ္း၀င္ အရာရွိေတြဟာ တပ္တတပ္ မွာ (၃) ႏွစ္ထက္ ပိုမေနရ ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းပဲ။ စည္းကမ္းအရ (၃) ႏွစ္ဆိုေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္နဲ႔ ေျပာင္းၾကရတာက မ်ားတယ္။ စစ္သက္ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္ဆို ျမန္မာျပည္ ႏွံ႕သြားၿပီေပါ့။

ဒီစည္းကမ္းဟာ အက်ိဳးထက္ အျပစ္က ပိုမ်ားပါတယ္။ တပ္ ခဏခဏ ေျပာင္းၾကရတဲ့ အရာရွိေတြ ခမ်ာ ဘယ္ေနရာမွာမွ ေနသားက်ေအာင္ မေနရတဲ့အတြက္ နယ္ေျမ ကြ်မ္းက်င္မႈမရ၊ ကိုယ့္လက္ေအာက္က ရဲေဘာ္ေတြအေၾကာင္း၊ နယ္ေျမခံ လူထုနဲ႔ ရန္သူအေၾကာင္းကို ေလ့လာခ်ိန္ မရၾကရွာဘူး။ အဲဒီလို နယ္ေျမ ကြ်မ္းက်င္မႈ မရွိတဲ့၊ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြ အေၾကာင္းေရာ ရန္သူအေၾကာင္းေရာ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္တဲ့ အရာရွိ အမိန္႔ကို နာခံရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ မနာသင့္ဘဲနာ၊ မေသသင့္ဘဲေသ ဆိုတာမ်ိဳး မၾကာခဏ ၾကံဳၾကရတယ္။

ဒီအေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႕ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ လက္ရွိ တပ္မေတာ္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ မသိဘဲ မေနပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဒီစည္းကမ္း ဘာလို႔ တည္ျမဲေနသလဲ။ သမိုင္းေပး သင္ခန္းစာေၾကာင့္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရခါစ ေရာင္စုံသူပုန္ေတြ ထၾကြတဲ့ အခ်ိန္တုံးက တပ္မေတာ္ထဲက တပ္ရင္း လိုက္ ေတာခိုသြားတာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေတာခိုတဲ့ ကိစၥေတြမွာလဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ တကယ္ ေတာခိုတာက တပ္ရင္းမွဴး ျဖစ္ၿပီး လက္ေအာက္ခံ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ အမိန္႔နာခံရင္း သူပုန္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္ၾကရတာပါတဲ့။ အဲဒီအျဖစ္ကို သင္ခန္းစာယူၿပီးေတာ့ အရာရွိေတြ ကိုယ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ တပ္အတြင္းမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ၾသဇာအာဏာ ထူေထာင္လို႔ မရႏိုင္ေအာင္ ဒီစည္းကမ္းကို လုပ္ထားခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္တပ္ထဲက အရာရွိေတြကိုေတာင္ ခဏခဏ တပ္ေျပာင္းခိုင္းတဲ့ စည္းကမ္းမ်ိဳး က်င့္သုံးတဲ့ တပ္မေတာ္ဟာ နယ္ျခား ေစာင့္တပ္ေတြကို တိုက္ရုိက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္မရဘဲ ဘယ္လို လုပ္ၿပီး ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒီလို ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ႏိုင္မႈ မရွိတာေၾကာင့္ပဲ နယ္ျခား ေစာင့္တပ္ အစီအစဥ္ မေအာင္ျမင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။


(လြတ္လပ္ေရး ေခတ္ဦးမွာ တပ္ရင္းမွဴး ေခါင္းေဆာင္မႈေနာက္ လိုက္ရင္း စစ္သည္ေတြ သူပုန္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္တာ အမွန္ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီျဖစ္ရပ္ကို ၾကည့္ၿပီး တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ သင္ခန္းစာ ယူခဲ့ပုံကေတာ့ မွားယြင္းတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ တိုင္းျပည္ တျပည္ရဲ႕ စစ္တပ္ဆိုတာဟာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီတိုင္းျပည္ထဲက ျပည္သူ ျပည္သားေတြနဲ႔ပဲ တည္ေဆာက္ထားတာပါ။ ၾကီးမားနက္ရႈိင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြေၾကာင့္ ျပည္သူလူထု အၾကား ညွိမရေအာင္ ကဲြၾကတဲ့ အခါ လူထဲကလူ၊ ျပည္သူထဲကျပည္သူသာ ျဖစ္တဲ့ စစ္တပ္ပါ လိုက္ကဲြရတာဟာ မဆန္းပါဘူး၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အျပစ္လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ဒီလို မကဲြရေအာင္ ဆိုၿပီး စစ္တပ္နဲ႔ မသင့္ေတာ္တဲ့ စည္းကမ္း ဥပေဒမ်ိဳးကို ထုတ္ျပန္ က်င့္သုံးတာကေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အမွား လုံးလုံး ျဖစ္ပါတယ္။

ပုံစံ ယွဥ္ျပရရင္ ဒီမိုကေရစီ ဘိုးေအၾကီး ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ (၁၉) ရာစုတုံးက ေက်းပိုင္ ကြ်န္ပိုင္စံနစ္ ဆက္ထားသင့္ မသင့္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ညွိမရေအာင္ သေဘာထား ကဲြၾကတဲ့အခါ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္ေတြက အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုက ခဲြထြက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၾကတဲ့အတြက္ စစ္တပ္ပါ (၂) ျခမ္းကဲြၿပီး ျပည္တြင္း စစ္ အၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ကာလ (၄) ႏွစ္အတြင္းမွာ ႏွစ္ဖက္စစ္သား ခန္႔မွန္းေျခ (၇) သိန္းခဲြေလာက္ က်ဆုံး ခဲ့ပါတယ္ (တိုက္ပဲြမွာ ပဲြခ်င္းၿပီး က်ဆုံးတာကိုက (၂) သိန္းေက်ာ္ ရွိတယ္၊ က်န္တာက ဒဏ္ရာရလို႔ တိုက္ပဲြဲ ၿပီးမွ က်ဆုံးတာ၊ ဒဏ္ရာကေန အဖ်ားအနာ ေရာဂါ၀င္ၿပီး ေသၾကတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ အရပ္သားေတြ ေသတာ မပါေသးဘူးေနာ္။ အဲဒီစစ္ပဲြမ်ိဳးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္က ျပည္တြင္းစစ္ ဆိုတာ ၾကက္တိုက္ပဲြ သာသာပဲ ရွိတယ္)။ အဲဒီေလာက္ ၾကီးက်ယ္တဲ့ စစ္ပဲဲြအၿပီး ႏိုင္ငံကို ျပန္ ထူေထာင္ၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ အဓိက ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ၾကတာ ႏိုင္ငံေရး အပိုင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ လူသိအမ်ားဆုံးကေတာ့ ဖဲြ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒမွာ ျပင္ဆင္ခ်က္ (၃) ခု ထည့္ခဲ့တာပါ။ စစ္တပ္ကဲြတဲ့ ကိစၥမ်ိဳး ထပ္မျဖစ္ရေအာင္ အရာရွိေတြကို ခဏခဏ တပ္ေျပာင္း ခိုင္းတဲ့ စည္းကမ္းမ်ိဳးေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာလို ျဖစ္မလာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံ ညီညြတ္မႈကို ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔ ထိန္းသိမ္း ႏိုင္တဲ့အတြက္ ကမၻာစစ္ (၂)ခု တိုက္ၿပီးတာေတာင္ အေမရိကန္စစ္တပ္ဟာ ညီညြတ္ဆဲပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ “ ဒီလို စည္းကမ္းမ်ိဳး အျခားတပ္မေတာ္ေတြမွာ မရွိေပမယ့္ ဒီလို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့အတြက္ (၁၉၈၈) အေရးအခင္း၊ (၂၀၀၇) သံဃာ့အေရးအခင္းမ်ိဳး ၾကဳံခဲ့တာေတာင္ စစ္တပ္ဟာ ညီညြတ္မႈ မပ်က္ခဲ့ဘူး၊ ဒါကိုက ဒီစည္းကမ္းရဲ႕ အက်ိဳးပဲ ” လို႔ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေခ်ပခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ကိုယ့္တပ္ထဲ ညီညြတ္ေနရုံနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ တိုင္းျပည္သာ ေအးခ်မ္း ညီညြတ္ေနမယ္၊ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာ ၾကီးၾကီးမားမား မရွိဘူး ဆိုရင္ အခု တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြဟာ လက္နက္မကိုင္ပဲ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း၀ယ္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္သူေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀ါသနာပါရင္ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္ထဲမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စစ္သားေကာင္းေတြ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ အဲဒီလို လူေတြက လက္နက္ကိုင္ၿပီး ေတာ္လွန္ေနတယ္ဆိုတာကိုက တကယ္ရွိသင့္တဲ့၊ တကယ္ ရွိရမယ့္ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္ၾကီး အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကဲြေနတဲ့ သေဘာ ပါပဲ။)

အဲဒါဆိုရင္ ဘယ္လို လုပ္သင့္သလဲ။ တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အ၀ ရမွသာ တိုင္းရင္းသား အဖဲြ႕ေတြက လက္နက္ စြန္႔မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီ အခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အ၀ ေပးႏိုင္ေအာင္ (၂၀၀၈) ဥပေဒကို ျပင္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆသူ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ ဘယ္သူမွ မျပင္ႏိုင္ၾကေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ထိုင္ေစာင့္ေနရမယ့္ အတူတူ လက္ရွိ ဒီ ဥပေဒေဘာင္ထဲမွာပဲ လုပ္လို႔ ရတာကို လုပ္ၾကရမွာပါ။ လုပ္လို႔ ရတာေတြ ရွိပါတယ္။


လက္ရွိအခ်ိန္မွာ လုပ္လို႔ ရတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား

ပထမဆုံး လုပ္သင့္တာက တိုင္းရင္းသား တပ္ဖဲြ႕ေတြကို လက္ရွိ အေနအထားအတိုင္း နယ္ျခားေစာင့္ တပ္မ်ားအျဖစ္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က အသိအမွတ္ ျပဳေပးဖို႔ ျဖစ္တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြဖက္က တံဆိပ္ေလာက္ေတာ့ ေျပာင္းေပးရမွာေပါ့။ လက္ရွိ တိုင္းရင္းသား တပ္ဖဲြ႕ေတြကို ေဟာသလို ကမ္းလွမ္း သင့္ပါတယ္။

“ဥပေဒအရ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ရွိမွသာ ဖထီးတို႔ တပ္က တရား၀င္မွာ။ ဒါေၾကာင့္ ဖထီး တို႔ကို နယ္ျခားေစာင့္တပ္အေနနဲ႔ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က အသိအမွတ္ျပဳေပးမယ္။ တံဆိပ္ေတာ့ ေျပာင္းတပ္ေပးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဖက္က ဖထီးတို႔ တပ္ထဲ လာေရာက္ စြက္ဖက္တာ မရွိေစရဘူး။ ဖထီးတို႔ အရင္တုံးကလိုပဲ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ေနၿပီး ျပည္သူကို ေစာင့္ေရွာက္ပါ၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပံ့ပိုးေပးမယ္။ တိုင္းရင္းသား အခြင့္အေရးကိစၥ ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာ ျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေျဖရွင္းၾကပါေစ။ ႏိုင္ငံေရးဖက္က ေျပလည္ရင္ တပ္ကိစၥက စီစဥ္ရတာ မခက္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး မေျပလည္လို႔ ျပန္တိုက္ ခ်င္တယ္ ဆိုလဲ နယ္ျခားေစာင့္ တံဆိပ္ျဖဳတ္ၿပီး မူရင္း တံဆိပ္ ျပန္တပ္တာ ငါးမိနစ္ မၾကာ ပါဘူး။”

တံဆိပ္ ေျပာင္းရုံနဲ႔ ဘာထူးမွာလဲ ေမးစရာ ရွိတယ္။ သိပ္ထူးတာေပါ့။ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က နယ္ျခား ေစာင့္တပ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္တာနဲ႔　တိုင္းရင္းသား　လက္နက္ကိုင္　အဖဲြ႕အစည္း ေတြေရာ　(ဥပမာ　KIA)၊　သူတို႔နဲ႔　ဆက္စပ္ေနတဲ့　ႏိုင္ငံေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြပါ　(ဥပမာ 　KIO) မတရားသင္း　ပုဒ္မနဲ႔ လြတ္ၿပီး　တရား၀င္　အဖဲြ႕အစည္းေတြ　ျဖစ္သြားၿပီ။ အဲဒီလို အေျခအေန ေရာက္တာနဲ႔ ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ဖို႔ လုပ္ငန္းကို စလို႔ရၿပီ။ အဲဒီ လုပ္ငန္းမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ စစ္ေရး ဆိုၿပီး (၃) ပိုင္း ပါသင့္ပါတယ္။


(၁) ႏိုင္ငံေရး။ ။ ပထမဆုံး လုပ္သင့္တာက ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ တပ္မေတာ္က ယူထား တဲ့ (၂၅) ရာခုိင္ႏႈန္း အမတ္ ေနရာထဲက အခ်ိဳ႕အ၀က္ကို တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕ေတြ အတြက္ ခဲြေ၀ေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေနရာ ေပးမယ္ဆိုတာကေတာ့ အေၾကအလည္ ေဆြးေႏြးၿပီး တိုင္းရင္းသား နယ္ျခားေစာင့္ တပ္ဖဲြ႕က အမည္စာရင္း တင္သြင္း၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ခန္႔အပ္ရမွာပါ။ ဒီလို ခန္႔အပ္လိုက္တဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ျပည္နယ္ကိစၥ၊ ေဒသခံ ျပည္သူ႔ကိစၥေတြမွာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕ေတြအေနနဲ႔ ေျပာေရးဆိုခြင့္၊ မဲေပးခြင့္ ရွိသြားသလို ျပည္နယ္အစိုးရ၊ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္အေနနဲ႔ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕မ်ားနဲ႔ ဒူးတိုက္ ေဆြးေႏြးလို႔ရ၊ အလုပ္အတူ လုပ္လို႔ ရတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္သြားမွာပါ။

ေနာက္ၿပီး ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလဲ တပ္မေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ (၂၅) ရာခိုင္ႏႈန္း ရထားတဲ့ အထဲက တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ တစ္ဖဲြ႕ကို တစ္ဦးစီ၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဦးစီ ခန္႔အပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ သူတို႔က လိုအပ္သလို ျပည္ေထာင္စု အစိုးရနဲ႔ ေဆြးေႏြးႏိုင္တယ္၊ အျခားလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔လဲ ေဆြးေႏြးႏိုင္တယ္၊ မဲလဲ ေပးႏိုင္တယ္။ အခုကခ်င္ေဒသ စစ္ပဲြကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ ေဒၚစု ၾကား၀င္ေပးပါ လို႔ အထူး ေျပာစရာမလို၊ လႊတ္ေတာ္ထဲ ေန႔တိုင္း ေတြ႕ေနရမွာကိုး။ (စာေရးသူ အထင္ တကယ္လို႔သာ ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ KIA ကိုယ္စားလွယ္သာ နဂုိကတည္းက ပါခြင့္ ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကခ်င္ေဒသမွာ ဒီေလာက္ အေျခအေနဆိုးခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။)

တခု ရွိတာကေတာ့ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က ခန္႔အပ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ အျမင္နဲ႔သူတို႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြး မဲေပးၾကမွာ ျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္ေတြ လိုေတာ့ ဦးစီးခ်ဳပ္အမိန္႔အတိုင္း တေသြမတိမ္း လိုက္နာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကိုေတာ့ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က နားလည္ေပးႏိုင္ရမွာပါ။

ေနာက္ၿပီး တိုင္းရင္းသားတပ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ထဲ ေရာက္သြားတာကို တပ္မေတာ္ ဖက္က ေဒသခံ တပ္ေတြက ေက်နပ္ပါ့မလားလို႔ ေမးစရာ ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ စဥ္းစား ၾကည့္ပါ။ တကယ္ ျပႆနာ ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဒသခံ တပ္ေတြနဲ႔ ၿပီးေလ့မရွိပါဘူး။ ဟုိတပ္မ၊　ဒီတပ္မ စစ္ကူေခၚၾကရတာပါပဲ။　အဲဒီေတာ့　အစကတည္းက　ျပႆနာ မျဖစ္ေအာင္　တားဆီးဖို႔　 ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ထဲ သူတို႔ ကိုယ္စားလွယ္　ေခၚထားတာကို ၾကည္ျဖဴသင့္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ အရပ္သားႏိုင္ငံေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြ (ဥပမာ KIO, NMSP) ကိုလည္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခြင့္၊ ေရြးေကာက္ပဲြ၀င္ခြင့္ ေပးႏိုင္ရမယ္။ (KIO က လာတဲ့　ေဒါက္တာ တူးဂ်ာကို　အရင္ အစိုးရက ေရြးေကာက္ပဲြ ၀င္ခြင့္ မေပးခဲ့တာဟာ ဥပေဒအရ မွန္ခ်င္မွန္မယ္၊ ႏိုင္ငံေရး ရႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ အင္မတန္ ၾကီးမားတဲ့ အမွားလို႔ စာေရးသူ ျမင္ပါတယ္။) သူတို႔ ဖက္ကလဲ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသား အက်ိဳး အတြက္ တကယ္ လုပ္ေနပါတယ္ဆိုရင္ NLD၊ ျပည္ခိုင္ျဖိဳး စတဲ့ ပါတီၾကီးေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ကိုယ့္ျပည္သူရဲ႕ ဆႏၵမဲ အဆုံးအျဖတ္ကို ခံယူရဲရပါမယ္။ ယူနီေဖါင္း၀တ္ ေသနတ္ကိုင္ထား လို႔ ေရြးေကာက္ပဲြ ၀င္လို႔ မရတာေတာ့ ထားေပါ့။ အရပ္သား ႏိုင္ငံေရးအဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္ပါလွ်က္နဲ႔ ေရြးေကာက္ပဲြ မ၀င္ရဲရင္ သူတို႔ေျပာတဲ့ “ တိုင္းရင္းသား အက်ိဳးအတြက္ လုပ္ေနတာပါ ” ဆိုတဲ့ စကားဟာ သံသယ ရွိစရာ ျဖစ္သြားၿပီ။


(၂) စီးပြားေရး။ ။ ၀န္ၾကီး　ဦးေအာင္မင္းက　KNU ဥကၠ႒ကို　“အေကာက္　မေကာက္ပါနဲ႔၊　စီးပြားေရးလုပ္ပါ”　လို႔　ေျပာသတဲ့။　ဒီစကားကို　 စာေရးသူ　အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံပါတယ္။　အစိုးရတပ္ကပဲ　ျဖစ္ျဖစ္၊　တိုင္းရင္းသား တပ္ကပဲ 　ျဖစ္ျဖစ္　ယူနီေဖါင္း၀တ္၊　ေသနတ္ကိုင္ၿပီး　ပိုက္ဆံ ေတာင္းတဲ့သူကို　ျပည္သူေတြ　သိပ္ အထင္ေသးတယ္။ 　စစ္သားတေယာက္ရဲ႕　လက္ဟာ　စစ္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ　ေသနတ္ကိုင္ရတာ မွန္ေပမယ့္　ျငိမ္းခ်မ္းခ်ိန္မွာ　ျပည္သူကို　ကူညီတဲ့လက္၊ ေပးကမ္းတဲ့ လက္သာ　ျဖစ္သင့္တယ္၊　ေတာင္းတဲ့လက္　မျဖစ္သင့္ဘူး။　ေနာက္ၿပီး ဆက္ေၾကး ေကာက္တယ္ ဆိုတာ ကုိယ့္နယ္ေျမထဲ ေနထိုင္သူေတြ၊ ျဖတ္သန္း သြားသူေတြ၊ စီးပြားေရး လုပ္သူေတြဆီက ေကာက္တာ ျဖစ္လို႔ နယ္ေျမ က်ယ္ေလေလ အခ်က္အျခာ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းေတြကို အုပ္စီး ထားႏိုင္ေလေလ အေကာက္ မ်ားမ်ား ရေလ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးကို ခြင့္ၿပဳထားရင္ အစိုးရတပ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသား တပ္ အၾကား၊ ဒါမွမဟုတ္ တိုင္းရင္းသား တပ္ အခ်င္းခ်င္း နယ္လု စစ္ပဲြေတြ ျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ါးလုံးတားၿပီး　အေကာက္ ေကာက္တဲ့　အလုပ္မ်ိဳး၊　ကုမၸဏီ၀င္ၿပီး　ဆက္ေၾကး ေတာင္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို　အစိုးရတပ္ေရာ၊　တိုင္းရင္းသား တပ္ေတြပါ　မလုပ္ သင့္ေတာ့ပါဘူး။　

ဒါဆိုရင္ 　စီးပြားေရးေရာ　လုပ္သင့္လို႔လားလို႔　ေမးစရာ　ရွိတယ္။　ဟုတ္ပါတယ္၊ စီးပြားေရး　လုပ္တာလဲ　စစ္သားအလုပ္　မဟုတ္ပါဘူး။　ဒါေပမယ့္　ဆိုင္ရာ　 တပ္ဖဲြ႕၀င္ေတြ သာမက　သူတို႔　မိသားစုေတြရဲ႕　စား၀တ္ေနေရးက　ရွိေသးတာကိုး။　 အစိုးရတပ္　ကိုယ္တိုင္က　ဦးပိုင္ကုမၸဏီ　ေထာင္ၿပီး　စီးပြားရွာေနတဲ့　အခ်ိန္မွာ 　တိုင္းရင္းသား တပ္ေတြ　စီးပြားေရး လုပ္တာကို　တားျမစ္လို႔　ဘယ္တရားမွာလဲ။　လုပ္ခြင့္ေပးရမွာပဲ။　

ဒါေပမယ့္ 　စီးပြားရွာတယ္ ဆိုတာလဲ အၿပိဳင္အဆိုင္ လုပ္ရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ အစိုးရတပ္နဲ႔ တုိင္းရင္းသားတပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တိုင္းရင္းသားတပ္ အခ်င္းခ်င္း စီးပြားေရး စားကြက္ လုတာ၊ ခြက္ေစာင္း ခုတ္တာေတြ ရွိလာႏိုင္ တာပဲ။ ဒီလို ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ကို ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္၊ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္တို႔ထဲမွာ တိုင္းရင္းသားတပ္က ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ထည့္ထားသင့္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။


(၃) စစ္ေရး။ ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူလုိက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ စၿပီး ေဆြးေႏြးၾကမွာကေတာ့ နယ္ေျမကိစၥပါ။ စစ္သား ဆိုတာမ်ိဳးကလဲ ေျမတလက္မကို အသက္တေခ်ာင္း ဆိုသလို ရင္းၿပီး တိုက္ယူထားရတဲ့ ကိုယ့္ပိုင္နက္ နယ္ေျမကို အလြန္တန္ဖိုးထားတာ ျဖစ္လို႔ နယ္ေျမကိစၥ ဆိုတာ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံ၊ အတိမ္းအေစာင္း မခံတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးပါ။ တဖက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ႏွစ္ဖက္တပ္ေတြ သိပ္နီးကပ္ေနရင္ အထင္လဲြမွားၿပီး ပစ္ခတ္တဲ့ ကိစၥက မၾကာခဏ ျဖစ္ေနမွာမို႔ သူလဲဆုတ္၊ ကိုယ္လဲဆုတ္ အေပးအယူ လုပ္ၾကရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ နယ္ေျမ ကိစၥဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ခါစေလာက္သာ အေရးၾကီးပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူၿပီးသား တပ္ခ်င္း ေနာင္အခါ ျပန္တိုက္ၾကတယ္ဆိုတာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္၊ နယ္ေျမကိစၥ သက္သက္ေၾကာင့္ေတာ့ ျဖစ္ခဲပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးကိစၥေတြကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ထားႏိုင္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပ်က္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။

တခု စဥ္းစားရမွာက လူသစ္ စုေဆာင္းတဲ့ ကိစၥပါ။ လူငယ္ေတြ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္ စစ္ထဲ ၀င္တာကို ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိေပမယ့္ အတင္း အဓမၼ ေခ်ာဆဲြၿပီး စစ္မႈထမ္းခိုင္းတဲ့ ကိစၥကိုေတာ့ ႏွစ္ဖက္ လုံးက မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ဒါက ကိုယ့္ၿပည္သူကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ရာ ေရာက္တဲ့အျပင္ တပ္အတြက္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံဆိုရင္ စစ္မႈမထမ္းမေနရ ဥပေဒရွိေပမယ့္ ဗီယက္နမ္စစ္ပဲြ ရႈံးတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး အဲဒီဥပေဒကို လက္ေတြ႕ မက်င့္သုံးေတာ့လို႔ အခုလက္ရွိ အေမရိကန္ စစ္တပ္ဟာ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ စစ္ထဲ၀င္လာသူ volunteer ေတြနဲ႔သာ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့တပ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို လုပ္ရသလဲ။ ဥပေဒနဲ႔ အတင္း ေခ်ာဆဲြဲၿပီး စစ္ထဲ ေရာက္လာသူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ စစ္ေျမျပင္မွာ သုံးစားလို႔ မရတာကို ဗီယက္နမ္ စစ္ပဲြမွာ ကိုယ္ေတြ႕ သိလိုက္ရလို႔ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ျမန္မာျပည္ (တပ္မေတာ္/ တိုင္းရင္းသား) စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဘယ္လို ယူဆမလဲ မေျပာတတ္ပါ။



ဒါေပမယ့္ တပ္မေတာ္က လက္ခံႏိုင္ပါ့မလား

အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို လက္ရွိ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ ရုတ္တရက္ေတာ့ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပေနခ်ိန္မွာ ျပႆနာ မရွိလွေပမယ့္ အခု KIA နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့သလို တိုင္းရင္းသား တစ္ဖဲြ႕ဖဲြ႕နဲ႔ စစ္ေရးတင္းမာလာတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အဲဒီအဖဲြ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္ထဲ၊ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ထဲ ရွိေနရင္ တပ္မေတာ္ဟာ စစ္ေရးအရေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးအရပါ ႏွစ္ဖက္ညွပ္ အတိုက္ခံရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္သြားႏိုင္လို႔ပဲ။ စစ္မ်က္ႏွာ (၂) ဖက္ဖြင့္ၿပီး တိုက္ရတာကို ဘယ္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မွ မၾကိဳက္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကေန (၂၀၀၈) ဥပေဒနဲ႔ အရပ္သား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေျပာင္းလိုက္တာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး စစ္မ်က္ႏွာဟာ ပြင့္သြား ခဲ့ပါၿပီ။ ျပည္နယ္အဆင့္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဗဟိုအဆင့္ ျဖစ္ျဖစ္ လႊတ္ေတာ္ဆိုတာ အယူ၀ါဒ ကဲြျပားဆန္႔က်င္တဲ့သူေတြ လြန္ဆဲြ အားၿပိဳင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး စစ္ေျမျပင္ ပါပဲ။ အစိုးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ သေဘာထား ကဲြတာေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အာဏာရပါတီနဲ႔ အတိုက္အခံ ပါတီ သေဘာထား ကဲြတာေတြ၊ အာဏာရ ပါတီတခုထဲမွာကို (ဦးဆန္းဆင့္နဲ႔ ဦးေဌးဦးတို႔လို) သေဘာထား ကဲြၾကတာေတြ လူသိရွင္ၾကား ေတြ႕ခဲ့ရၿပီး ျဖစ္ပါတယ္ (လူမသိတဲ့ အကဲြအၿပဲေတြလဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့လဲ မသိဘူး)။ တပ္မေတာ္ အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး စစ္မ်က္ႏွာ မဖြင့္ခ်င္လို႔ အစကတည္းက လႊတ္ေတာ္ထဲ မပါဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ လႊဲထားတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့။ အခုက်ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ထဲ ကိုယ္စားလွယ္ ေနရာ (၂၅) ရာႏႈန္း ယူထားတယ္ ဆိုတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံေရး စစ္ေျမျပင္မွာ အသင့္ေနရာ ယူထားတဲ့ သေဘာပဲ။ စစ္ေျမျပင္မွာ ေနမွေတာ့ စစ္လဲ တိုက္ႏိုင္ရမွာေပါ့။ ဒါ လႊတ္ေတာ္ထဲ ရွိေနတဲ့ တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ႕ တာ၀န္ျဖစ္ရမွာပဲ။

အခု KIA နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာမ်ိဳးဆိုပါေတာ့။ ေသြးေျမမက်ခင္ ျပႆနာ ေျပလည္ေအာင္၊ တိုက္ပဲြေတြ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုရင္ေတာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အျမန္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေအာင္ တပ္မေတာ္သား လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ တိုင္းရင္းသားတပ္ဖဲြ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ အျပိဳင္ အျခား လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို စည္းရုံးဖို႔ ၾကိဳးစားရမွာေပါ့။ ဒါမွလဲ စစ္ေျမျပင္မွာ အသက္ေသြးေခြ်းေတြ ေပးဆပ္ရမယ့္၊ ေပးဆပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အရာရွိ စစ္သည္ေတြ အေပၚ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ရာ ေရာက္မွာပါ။

စည္းရုံးရတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဘာလို႔ “အၿပိဳင္” စည္းရုံးရမွာလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ လူ႔သဘာ၀ကိုက တဖက္သတ္စကားဆို နား၀င္ေလ့မရွိလို႔ပါ။ အနီးဆုံး ဥပမာ ေပးရရင္ စစ္အစိုးရ လက္ထက္တုံးက ျပည္တြင္း အတိုက္အခံေတြကို ပါးစပ္ ပိတ္ထားၿပီး အစိုးရပိုင္ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္ သံၾကားေတြထဲကေန ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ျပည္သူကို စည္းရုံးလိုက္တာ ဘာမ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့သလဲ။ လူေတြဟာ ဘီဘီစီ၊ ဗီြအိုေအလို ျပည္ပအသံလႊင့္ ဌာနေတြက သတင္းေတြကိုမွ ယုံၾကည္ၿပီး အစိုးရက မွန္တာ တရား၀င္ ေျပာရင္ေတာင္ မယုံၾကည္ ၾကေတာ့တဲ့ အထိ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အဲဒါ တဖက္သတ္ စည္းရုံးေရး လုပ္ခဲ့လို႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြ။

အမွန္က ကိုယ့္စကားကို သူမ်ား နား၀င္ေစခ်င္ရင္ ကိုယ္နဲ႔ အယူ၀ါဒမတူ ဆန္႔က်င္သူေတြကိုလဲ ေျပာခြင့္ ေပးရပါတယ္။ အခု နာမယ္ၾကီးေနတဲ့ ေဒါက္တာဆိတ္ဖြား ကိစၥ ၾကည့္ေပါ့။ သူေရးတာ ဖတ္တဲ့လူ မရွိဘူး ဆိုရင္ လႊတ္ေတာ္က ဘယ္ ဂရုစိုက္ေနပါ့မလဲ။ သူ႔