ကံၾက
မၼာကို ဘယ္သူ ၾကိဳျမင္ ႏိုင္မလဲ? ဒီေန႔ ျမင္ျပီး မနက္ျဖန္ ေပ်ာက္မသြား
ဘူးလို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏိုင္မလဲ? က်န္းက်န္း မာမာ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုက မနက္ျဖန္မွာ
ဘာျဖစ္မယ္ ဆိုတာကို ဘယ္သူ သိႏိုင္မလဲ? က်န္းမာ
သန္စြမ္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုနဲ႔ ရွင္သန္ ခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ဦး.... မေတာ္ တဆ
ထိခိုက္ မႈေၾကာင့္ ညာေျခေထာက္ ဒူးဆစ္ ကေန ျဖတ္လိုက္ ရတယ္။ လက္ေမာင္း ႏွစ္ခု
တံုးတိတိ ျပတ္သြား ခဲ့ရတယ္။
အေမရဲ႕
ႀကံ့ခိုင္တဲ့ အၾကည့္ ေတြေၾကာင့္ အသက္ ဆက္ရွင္ဖို႔ သူ သတၱိေတြ ရခဲ့တယ္။
ကိုယ့္ဆီက ဆံုး႐ႈံး သြားတဲ့ အရာေတြ အတြက္ သူမညည္း တြားခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ဘာေတြ
ပိုင္ဆိုင္ ေသးလဲ ဆိုတာ ကိုပဲ သူစဥ္းစား ခဲ့တယ္။
ကိုယ္အဂၤါ မစံုတဲ့ ဘဝနဲ႔ စုတ္တံကို ပါးစပ္မွာ ကိုက္ျပီး သူပန္းခ်ီ ဆဲြသင္ ခဲ့တယ္။ ဘဝရဲ႕ ခြန္အားကို ကင္းဘတ္ စေပၚသူခ် ဆဲြျခယ္ မႈန္းခဲ့တယ္။ တစ္ၾကိမ္ျပီး တစ္ၾကိမ္ သူ႔လက္ ရာကို သူစိန္ ေခၚခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို သူအျမဲ ေျပာတတ္တဲ့ စကား တစ္ခြန္းက “လဲက်ခဲ့ရင္ ျပန္ထရပ္ပါ။ ဒါဟာ ခက္ခဲသလို အလြယ္ ကူဆံုး လည္းျဖစ္တယ္”
မသန္ စြမ္းတဲ့ ဘဝေရာက္ ခဲ့ရတဲ့ မေတာ္တဆ အျဖစ္ကို သူမွတ္မိ ေနေသးတယ္။ စက္ရံု ဝန္ထမ္း တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ သူဟာ အဲဒီေန႔က ကုန္တင္ ကုန္ခ် လုပ္ေနခဲ့တယ္။ အမွတ္တမဲ့ ပါပဲ.... သူကိုင္ ထားတဲ့ သံေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းက ဗို႔အားျမင့္ လွ်ပ္စစ္ တစ္ခုနဲ႔ သြားထိ ဆက္မိတယ္။ သံေခ်ာင္း ကေနတစ္ဆင့္ သူ႔တစ္ ကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္ ေလာင္ကြ်မ္းခဲ့ ရတယ္။
လည္ေခ်ာင္း တစ္ခုလံုး ေျခာက္ကပ္ျပီး ေရဆာတဲ့ ဒဏ္က သူ႔ကို ေမ့ေျမာရာ ကေန ႏႈိးထ ေစခဲ့တယ္။ ေယာင္ေယာင္ ယမ္းယမ္းနဲ႔ ကုတင္ ေဘးက ခံုေပၚ တင္ထားတဲ့ ေရခြက္ကို ယူဖို႔ သူလွမ္း ယူလိုက္မွ ၁၆ ႏွစ္လံုးလံုး သူနဲ႔ အတူ ရွိခဲ့တဲ့ လက္တစ္စံုဟာ ကိုယ္ခႏၶာ ကေန ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွန္းသူသိလိုက္ရတယ္။ မေတာ္တဆ ဓာတ္လိုက္ခံရလို႔ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပဲ သူ႔မွာေျခတစ္ေခ်ာင္းပဲ က်န္ရစ္သူျဖစ္ခဲ့တယ္။
အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္တင္ႏိုင္လိုက္ေပမယ့္ သူ႔မွာ က်န္ခဲ့တာက လက္မဲ့ေနတဲ့ ပခံုးတစ္စံုရယ္၊ ဒူးဆစ္ကေနျဖတ္လိုက္ရတဲ့ ညာေျခတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေထာ့နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ဘယ္ေျခတစ္ေခ်ာင္းပဲျဖစ္တယ္။ ညာမ်က္စိတစ္လံုးလည္း အျမင္ဝါးခဲ့ရတယ္။ လူေတြရဲ႕ အၾကည့္မွာ သူဟာ အရုပ္ဆိုး အက်ည္း တန္တဲ့ ေၾကာက္စရာ သတၱဝါ တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေဆးရံုေပၚ ေမ့ေျမာရာ ကေန သူႏိႈး လာခ်ိန္မွာ ေဘးပတ္ပတ္ လည္မွာ ဝိုင္းၾကည့္ ေနၾကတဲ့လူေတြ ၾကားမွာ အေမ့ကုိ သူေတြ႔ လိုက္တယ္။ အေမ့ပါးျပင္ ေပၚက ေျခာက္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ မ်က္ရည္ စီးေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းကို သူေတြ႔ ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႔လိုက္တယ္။ အခန္းအျပင္ဖက္က ေဆြမ်ဳိးတခ်ဳိ႕ တီးတိုးေျပာေနတဲ့စကားကို သူၾကားလိုက္တယ္။ “ေသသြား တာမွ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။ မိဘ ေတြကို တာဝန္ ပိုေစတာပဲ အဖတ္ တင္တယ္”
“ေျခမရွိ လက္မရွိနဲ႔ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ”
“သူ႔ကို တစ္သက္လံုး ဘယ္သ ေစာင့္ေရွာက္ မွာလဲ” ခႏၶာကိုယ္ အေကာင္း ပကတိ ကေန ေျခတစ္ေခ်ာင္း သာက်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ကို ကုဖို႔ မ်ားျပားတဲ့ ေဆးဖိုးဝါး ခကို သူ႔မိဘက မတတ္ႏိုင္ ခဲ့ၾကဘူး။ ဒီၾကားထဲ စက္ရံု ပိုင္ရွင္ သူေဌးက အေလ်ာ္ မေပးဘဲ ထြက္ေျပး သြားခဲ့တယ္။ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုးမွာ ေဆြမ်ဳိး ေတြက သူ႔ကို စြန္႔ပစ္ ခဲ့ဖို႔ အၾကံေပး ၾကေပမယ့္ ရဲရင့္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဆရာဝန္ကို ေျပာေနတဲ့ အေမ့ စကားကို သူၾကား လိုက္မိတယ္။
“ကြ်န္မ သားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကုေပးပါ။ ကြ်န္မသား အသက္ ရွင္ေနမယ္.. ကြ်န္မကို “အေမ” လို႔ တစ္ခြန္းေလာက္ ေခၚႏိုင္ ေသးတယ္ ဆိုရင္ လံုေလာက္ ပါျပီ”
ရစ္ဝိုင္း လာတဲ့ မ်က္ရည္ ေတြကို မက်ေအာင္ အေမ ထိန္းရင္း ဆရာဝန ္ေတြကို ခယ ေတာင္းပန္ ခဲ့တယ္။ သားကို လက္မေလွ်ာ့ဘူး၊ သားကို ကာကြယ္မယ္၊ သားကို အတတ္ ႏိုင္ဆံုး ကယ္တင္ မယ္ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သူ႔ကို အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ အေမခြန္အားေတြေပးခဲ့တယ္။ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ သူ႔အတြက္ ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ ရွင္သန္ဖို႔ “အသက္” တစ္ေခ်ာင္းကို အေမေပးခဲ့ျပန္တယ္။
အရင္တုန္းက သြက္သြက္ လက္လက္နဲ႔ အလုပ္ၾကမ္း ေတြလုပ္ျပီး သန္မာခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ အခုခ်ိန္ မွာေတာ့ ေမြးဖြားစ ကေလး တစ္ေယာက္ လိုပဲ ထမင္းစား၊ ေရခ်ဳိးတာကအစ တာဝန္ေတြအားလံုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ႏွစ္ကလိုပဲ အေမ့ပခံုးေပၚ ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ တစ္ေန႔ ထမင္း သံုးနပ္ကို တစ္ဇြန္းခ်င္း သူ႔ကို အေမတိုက္ေကြ်းခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုေကြ်းျပီးမွ ေအးစက္စက္ ထမင္းက်န္ေတြကို ျမိဳခ်ေနတဲ့အေမ့ကိုၾကည့္ျပီး သူစိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး။
ဒီၾကားထဲ ကံမေကာင္း စြာနဲ႔ အေမ အူအတက္ ေပါက္လို႔ ေဆးရံု တက္ခဲ့ရတယ္။ အေမ ေဆးရံုတက္ ေနတုန္း ၁၅ရက္ၾကာ ေရမခ်ဳိးခဲ့ရတဲ့ ဒဏ္နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး ပိုးမႊား ကိုက္ျပီး ကိုယ့္လက္နဲ႔ မကုတ္ႏိုင္တဲ့ ဒဏ္ကို သူေကာင္းေကာင္း ခံစား လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ က်မွ အေမ့ ပခံုးေပၚက ၾကီးေလးတဲ့ တာဝန္ကို သူနား လည္လိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ အျမဲရစ္ဝဲ ေနတတ္တဲ့ အေမ့ မ်က္လံုးနဲ႔ အိမ္ျပင္ ခဏထြက္ တာေတာင္ သားကို စိတ္မခ်တဲ့ သားေဇာနဲ႔အေမ.... အေမကို ၾကည့္ျပီး သူ႔ကိုယ္သူ ဂရုစိုက္၊ ေစာင့္ေရွာက္ မယ္လို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အေမ့ေၾကာင့္ ေျခမဲ့လက္မဲ့ကိုယ့္ဘဝကို ရဲရဲရင္ဆိုင္လက္ခံႏိုင္ဖို႔ သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုး ၁၅ စင္တီမီတာ ေလာက္သာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ညာ ဖက္လက္ေမာင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ အစာစားရ လြယ္ကူ ေအာင္ဆိုျပီး လက္တု တစ္ခုကို တပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမနဲ႔ အတူတူ ထမင္း စားခြင့္ကို သူရ ခဲ့တယ္။
တစ္ဝက္ သာက်န္ ခဲ့တဲ့ ညာေျခ မွာလည္း သံေျခတု တစ္ခုစြပ္လိုက္တယ္။ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီမွာ သံထည္ေၾကာင့္ ေပါင္တစ္ ခုလံုး နီရဲနာ က်င္ခဲ့ေပမယ့္ သူစိတ္ မပ်က္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ တစ္ၾကိမ္ ျပန္ထရပ္ ႏိုင္တာကိုပဲ သူဝမ္း သာခဲ့တယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔စဥ္ေဝယ်ာဝစၥကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္ရင္ အေမ အနားယူခ်ိန္ပိုရမယ္လို႔ ေတြးျပီး အိမ္သာတက္၊ ေရခ်ဳိးတာကအစ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။
လူေတြက သူ႔ကို သူရဲ႕မသန္ စြမ္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘမ္းျပျပီး ေတာင္းရမ္းစား ေသာက္ဖို႔ အၾကံေပးခဲ့ ၾကတယ္။ အေမ့လုပ္ စာကို မွီခိုစားသံုး ေနတဲ့ သူ႔ကို လူတခ်ဳိ႕က “ဆန္ပိုး” လို႔ ေခၚခဲ့ ၾကတယ္။ သူ႔တစ္ သက္မွာ တြန္းလွည္းေတာင္ မစီးခဲ့ဖူး တဲ့သူက “ငါ့ဘဝဟာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျပီးသြား ေတာ့မလား” လို႔ သူ႔ကိုသူ မျပတ္ ေမးခဲ့တယ္။
သူ႔အတြက္ တာဝန္ ပိုၾကီးခဲ့တဲ့ အေမရဲ႕ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္တဲ့ ပံုရိပ္ကို သူ႔ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အနက္႐ႈိင္း ဆံုးေနရမွာ ထုဆစ္ ခဲ့တယ္။
“ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါထရပ္ ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။ လူေတြ အထင္ ေသးတာ မခံရေအာင္ ငါရပ္ ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။ ငါရဲ႕ ေျခေတြ လက္ေတြ ဆံုး႐ႈံး ခဲ့ရလို႔ အေမ ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု ငါ့ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေတြ ထပ္ဆံုး႐ႈံး ကုန္မယ္ ဆိုရင္ အေမ့ ရင္ကို ပိုျပီး ဒဏ္ရေအာင္ လုပ္လိုက္ တာနဲ႔ အတူတူပဲ”
“လက္ေတြ မရွိေတာ့ ေပမယ့္ ငါ့မွာ ပါးစပ္ ရွိေသးတယ္”
အဲဒီလိုနဲ႔ စုပ္တံကို ပါးစပ္မွာ ကိုက္ျပီး သူ ပန္းခ်ီဆဲြ သင္ခဲ့တယ္။ သင္စမွာ တံေထြးေတြ မျပတ္ယိုခဲ့ျပီး စုတ္တံကိုၿမဲေအာင္ သူ မကိုက္ႏုိင္ခဲ့ ရွာဘူး။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦး၊ လူငယ္ေတြ အတြက္ ေဟာေျပာ ဆရာတစ္ဦး၊ ေပ်ာ္ရႊင္ စရာမိသားစု ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္သူ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
“လူဆိုတာ အင္မတန္ ေသးငယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ ရတယ္။ လူတိုင္းမွာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ရွိၾကပါတယ္။ လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိ ေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္” လို႔ သူက ေျပာခဲ့ ပါတယ္။
ေရွးဆိုရိုး စကား တစ္ခြန္းက ဒီလိုဆိုပါတယ္။
“လက္ေမာင္း ေကာင္းတစ္စံုနဲ႔ အလုပ္ေကာင္းကို လုပ္ပါ။ ေျခေထာက ္ေကာင္းတစ္စံုနဲ႔ လမ္းေကာင္းကို ေလွ်ာက္ပါ” တဲ့။ တခ်ဳိ႕လူေတြက လက္ေကာင္း ေျခေကာင္းေတြ ပိုင္ဆိုင္ ထားၾကတယ္။ သူတို႔ ဘာလုပ္ ေနၾကသလဲ?
ေျခမဲ့ လက္မဲ့နဲ႔ ဘဝကို သတၱိရွိရွိရ င္ဆိုင္ရဲခဲ့ သူက ထိုင္ဝမ္ကြ်န္း ထိုင္တံုျမိဳ႕ ဆင္းရဲသား မိသားစုက ေပါက္ဖြား လာခဲ့တဲ့ ပါးစပ္နဲ႔ ပန္းခ်ီ ဆဲြတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ Xie Kun Shan (၁၉၅၈ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၁ရက္ ----) ပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ အေမွာင္ထဲ လဲက် ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ဘဝကို အေမရဲ႕ ၾကီးမားတဲ့ ေမတၱာ အလင္းေရာင္နဲ႔ ထရပ္ႏိုင္ ခဲ့ျပီး ဘဝကို လွပေအာင္ ေဆးေရာင္ျခယ္ သႏိုင္ခဲ့ သူျဖစ္တယ္။
ကိုယ္အဂၤါ မစံုတဲ့ ဘဝနဲ႔ စုတ္တံကို ပါးစပ္မွာ ကိုက္ျပီး သူပန္းခ်ီ ဆဲြသင္ ခဲ့တယ္။ ဘဝရဲ႕ ခြန္အားကို ကင္းဘတ္ စေပၚသူခ် ဆဲြျခယ္ မႈန္းခဲ့တယ္။ တစ္ၾကိမ္ျပီး တစ္ၾကိမ္ သူ႔လက္ ရာကို သူစိန္ ေခၚခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို သူအျမဲ ေျပာတတ္တဲ့ စကား တစ္ခြန္းက “လဲက်ခဲ့ရင္ ျပန္ထရပ္ပါ။ ဒါဟာ ခက္ခဲသလို အလြယ္ ကူဆံုး လည္းျဖစ္တယ္”
မသန္ စြမ္းတဲ့ ဘဝေရာက္ ခဲ့ရတဲ့ မေတာ္တဆ အျဖစ္ကို သူမွတ္မိ ေနေသးတယ္။ စက္ရံု ဝန္ထမ္း တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ သူဟာ အဲဒီေန႔က ကုန္တင္ ကုန္ခ် လုပ္ေနခဲ့တယ္။ အမွတ္တမဲ့ ပါပဲ.... သူကိုင္ ထားတဲ့ သံေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းက ဗို႔အားျမင့္ လွ်ပ္စစ္ တစ္ခုနဲ႔ သြားထိ ဆက္မိတယ္။ သံေခ်ာင္း ကေနတစ္ဆင့္ သူ႔တစ္ ကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္ ေလာင္ကြ်မ္းခဲ့ ရတယ္။
လည္ေခ်ာင္း တစ္ခုလံုး ေျခာက္ကပ္ျပီး ေရဆာတဲ့ ဒဏ္က သူ႔ကို ေမ့ေျမာရာ ကေန ႏႈိးထ ေစခဲ့တယ္။ ေယာင္ေယာင္ ယမ္းယမ္းနဲ႔ ကုတင္ ေဘးက ခံုေပၚ တင္ထားတဲ့ ေရခြက္ကို ယူဖို႔ သူလွမ္း ယူလိုက္မွ ၁၆ ႏွစ္လံုးလံုး သူနဲ႔ အတူ ရွိခဲ့တဲ့ လက္တစ္စံုဟာ ကိုယ္ခႏၶာ ကေန ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွန္းသူသိလိုက္ရတယ္။ မေတာ္တဆ ဓာတ္လိုက္ခံရလို႔ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပဲ သူ႔မွာေျခတစ္ေခ်ာင္းပဲ က်န္ရစ္သူျဖစ္ခဲ့တယ္။
အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္တင္ႏိုင္လိုက္ေပမယ့္ သူ႔မွာ က်န္ခဲ့တာက လက္မဲ့ေနတဲ့ ပခံုးတစ္စံုရယ္၊ ဒူးဆစ္ကေနျဖတ္လိုက္ရတဲ့ ညာေျခတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေထာ့နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ဘယ္ေျခတစ္ေခ်ာင္းပဲျဖစ္တယ္။ ညာမ်က္စိတစ္လံုးလည္း အျမင္ဝါးခဲ့ရတယ္။ လူေတြရဲ႕ အၾကည့္မွာ သူဟာ အရုပ္ဆိုး အက်ည္း တန္တဲ့ ေၾကာက္စရာ သတၱဝါ တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေဆးရံုေပၚ ေမ့ေျမာရာ ကေန သူႏိႈး လာခ်ိန္မွာ ေဘးပတ္ပတ္ လည္မွာ ဝိုင္းၾကည့္ ေနၾကတဲ့လူေတြ ၾကားမွာ အေမ့ကုိ သူေတြ႔ လိုက္တယ္။ အေမ့ပါးျပင္ ေပၚက ေျခာက္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ မ်က္ရည္ စီးေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းကို သူေတြ႔ ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႔လိုက္တယ္။ အခန္းအျပင္ဖက္က ေဆြမ်ဳိးတခ်ဳိ႕ တီးတိုးေျပာေနတဲ့စကားကို သူၾကားလိုက္တယ္။ “ေသသြား တာမွ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။ မိဘ ေတြကို တာဝန္ ပိုေစတာပဲ အဖတ္ တင္တယ္”
“ေျခမရွိ လက္မရွိနဲ႔ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ”
“သူ႔ကို တစ္သက္လံုး ဘယ္သ ေစာင့္ေရွာက္ မွာလဲ” ခႏၶာကိုယ္ အေကာင္း ပကတိ ကေန ေျခတစ္ေခ်ာင္း သာက်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ကို ကုဖို႔ မ်ားျပားတဲ့ ေဆးဖိုးဝါး ခကို သူ႔မိဘက မတတ္ႏိုင္ ခဲ့ၾကဘူး။ ဒီၾကားထဲ စက္ရံု ပိုင္ရွင္ သူေဌးက အေလ်ာ္ မေပးဘဲ ထြက္ေျပး သြားခဲ့တယ္။ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုးမွာ ေဆြမ်ဳိး ေတြက သူ႔ကို စြန္႔ပစ္ ခဲ့ဖို႔ အၾကံေပး ၾကေပမယ့္ ရဲရင့္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဆရာဝန္ကို ေျပာေနတဲ့ အေမ့ စကားကို သူၾကား လိုက္မိတယ္။
“ကြ်န္မ သားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကုေပးပါ။ ကြ်န္မသား အသက္ ရွင္ေနမယ္.. ကြ်န္မကို “အေမ” လို႔ တစ္ခြန္းေလာက္ ေခၚႏိုင္ ေသးတယ္ ဆိုရင္ လံုေလာက္ ပါျပီ”
ရစ္ဝိုင္း လာတဲ့ မ်က္ရည္ ေတြကို မက်ေအာင္ အေမ ထိန္းရင္း ဆရာဝန ္ေတြကို ခယ ေတာင္းပန္ ခဲ့တယ္။ သားကို လက္မေလွ်ာ့ဘူး၊ သားကို ကာကြယ္မယ္၊ သားကို အတတ္ ႏိုင္ဆံုး ကယ္တင္ မယ္ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သူ႔ကို အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ အေမခြန္အားေတြေပးခဲ့တယ္။ ၁၆ႏွစ္အရြယ္ သူ႔အတြက္ ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ ရွင္သန္ဖို႔ “အသက္” တစ္ေခ်ာင္းကို အေမေပးခဲ့ျပန္တယ္။
အရင္တုန္းက သြက္သြက္ လက္လက္နဲ႔ အလုပ္ၾကမ္း ေတြလုပ္ျပီး သန္မာခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ အခုခ်ိန္ မွာေတာ့ ေမြးဖြားစ ကေလး တစ္ေယာက္ လိုပဲ ထမင္းစား၊ ေရခ်ဳိးတာကအစ တာဝန္ေတြအားလံုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ႏွစ္ကလိုပဲ အေမ့ပခံုးေပၚ ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ တစ္ေန႔ ထမင္း သံုးနပ္ကို တစ္ဇြန္းခ်င္း သူ႔ကို အေမတိုက္ေကြ်းခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုေကြ်းျပီးမွ ေအးစက္စက္ ထမင္းက်န္ေတြကို ျမိဳခ်ေနတဲ့အေမ့ကိုၾကည့္ျပီး သူစိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး။
ဒီၾကားထဲ ကံမေကာင္း စြာနဲ႔ အေမ အူအတက္ ေပါက္လို႔ ေဆးရံု တက္ခဲ့ရတယ္။ အေမ ေဆးရံုတက္ ေနတုန္း ၁၅ရက္ၾကာ ေရမခ်ဳိးခဲ့ရတဲ့ ဒဏ္နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး ပိုးမႊား ကိုက္ျပီး ကိုယ့္လက္နဲ႔ မကုတ္ႏိုင္တဲ့ ဒဏ္ကို သူေကာင္းေကာင္း ခံစား လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ က်မွ အေမ့ ပခံုးေပၚက ၾကီးေလးတဲ့ တာဝန္ကို သူနား လည္လိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ အျမဲရစ္ဝဲ ေနတတ္တဲ့ အေမ့ မ်က္လံုးနဲ႔ အိမ္ျပင္ ခဏထြက္ တာေတာင္ သားကို စိတ္မခ်တဲ့ သားေဇာနဲ႔အေမ.... အေမကို ၾကည့္ျပီး သူ႔ကိုယ္သူ ဂရုစိုက္၊ ေစာင့္ေရွာက္ မယ္လို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အေမ့ေၾကာင့္ ေျခမဲ့လက္မဲ့ကိုယ့္ဘဝကို ရဲရဲရင္ဆိုင္လက္ခံႏိုင္ဖို႔ သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုး ၁၅ စင္တီမီတာ ေလာက္သာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ညာ ဖက္လက္ေမာင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ အစာစားရ လြယ္ကူ ေအာင္ဆိုျပီး လက္တု တစ္ခုကို တပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမနဲ႔ အတူတူ ထမင္း စားခြင့္ကို သူရ ခဲ့တယ္။
တစ္ဝက္ သာက်န္ ခဲ့တဲ့ ညာေျခ မွာလည္း သံေျခတု တစ္ခုစြပ္လိုက္တယ္။ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီမွာ သံထည္ေၾကာင့္ ေပါင္တစ္ ခုလံုး နီရဲနာ က်င္ခဲ့ေပမယ့္ သူစိတ္ မပ်က္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ တစ္ၾကိမ္ ျပန္ထရပ္ ႏိုင္တာကိုပဲ သူဝမ္း သာခဲ့တယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔စဥ္ေဝယ်ာဝစၥကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္ရင္ အေမ အနားယူခ်ိန္ပိုရမယ္လို႔ ေတြးျပီး အိမ္သာတက္၊ ေရခ်ဳိးတာကအစ ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ သူၾကိဳးစားခဲ့တယ္။
လူေတြက သူ႔ကို သူရဲ႕မသန္ စြမ္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘမ္းျပျပီး ေတာင္းရမ္းစား ေသာက္ဖို႔ အၾကံေပးခဲ့ ၾကတယ္။ အေမ့လုပ္ စာကို မွီခိုစားသံုး ေနတဲ့ သူ႔ကို လူတခ်ဳိ႕က “ဆန္ပိုး” လို႔ ေခၚခဲ့ ၾကတယ္။ သူ႔တစ္ သက္မွာ တြန္းလွည္းေတာင္ မစီးခဲ့ဖူး တဲ့သူက “ငါ့ဘဝဟာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျပီးသြား ေတာ့မလား” လို႔ သူ႔ကိုသူ မျပတ္ ေမးခဲ့တယ္။
သူ႔အတြက္ တာဝန္ ပိုၾကီးခဲ့တဲ့ အေမရဲ႕ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္တဲ့ ပံုရိပ္ကို သူ႔ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အနက္႐ႈိင္း ဆံုးေနရမွာ ထုဆစ္ ခဲ့တယ္။
“ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါထရပ္ ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။ လူေတြ အထင္ ေသးတာ မခံရေအာင္ ငါရပ္ ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္။ ငါရဲ႕ ေျခေတြ လက္ေတြ ဆံုး႐ႈံး ခဲ့ရလို႔ အေမ ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု ငါ့ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေတြ ထပ္ဆံုး႐ႈံး ကုန္မယ္ ဆိုရင္ အေမ့ ရင္ကို ပိုျပီး ဒဏ္ရေအာင္ လုပ္လိုက္ တာနဲ႔ အတူတူပဲ”
“လက္ေတြ မရွိေတာ့ ေပမယ့္ ငါ့မွာ ပါးစပ္ ရွိေသးတယ္”
အဲဒီလိုနဲ႔ စုပ္တံကို ပါးစပ္မွာ ကိုက္ျပီး သူ ပန္းခ်ီဆဲြ သင္ခဲ့တယ္။ သင္စမွာ တံေထြးေတြ မျပတ္ယိုခဲ့ျပီး စုတ္တံကိုၿမဲေအာင္ သူ မကိုက္ႏုိင္ခဲ့ ရွာဘူး။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦး၊ လူငယ္ေတြ အတြက္ ေဟာေျပာ ဆရာတစ္ဦး၊ ေပ်ာ္ရႊင္ စရာမိသားစု ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္သူ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
“လူဆိုတာ အင္မတန္ ေသးငယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ ရတယ္။ လူတိုင္းမွာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ရွိၾကပါတယ္။ လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိ ေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္” လို႔ သူက ေျပာခဲ့ ပါတယ္။
ေရွးဆိုရိုး စကား တစ္ခြန္းက ဒီလိုဆိုပါတယ္။
“လက္ေမာင္း ေကာင္းတစ္စံုနဲ႔ အလုပ္ေကာင္းကို လုပ္ပါ။ ေျခေထာက ္ေကာင္းတစ္စံုနဲ႔ လမ္းေကာင္းကို ေလွ်ာက္ပါ” တဲ့။ တခ်ဳိ႕လူေတြက လက္ေကာင္း ေျခေကာင္းေတြ ပိုင္ဆိုင္ ထားၾကတယ္။ သူတို႔ ဘာလုပ္ ေနၾကသလဲ?
ေျခမဲ့ လက္မဲ့နဲ႔ ဘဝကို သတၱိရွိရွိရ င္ဆိုင္ရဲခဲ့ သူက ထိုင္ဝမ္ကြ်န္း ထိုင္တံုျမိဳ႕ ဆင္းရဲသား မိသားစုက ေပါက္ဖြား လာခဲ့တဲ့ ပါးစပ္နဲ႔ ပန္းခ်ီ ဆဲြတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ Xie Kun Shan (၁၉၅၈ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၁ရက္ ----) ပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ အေမွာင္ထဲ လဲက် ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ဘဝကို အေမရဲ႕ ၾကီးမားတဲ့ ေမတၱာ အလင္းေရာင္နဲ႔ ထရပ္ႏိုင္ ခဲ့ျပီး ဘဝကို လွပေအာင္ ေဆးေရာင္ျခယ္ သႏိုင္ခဲ့ သူျဖစ္တယ္။
0 comments:
Post a Comment