ျမန္မာျပည္၌ လူသတ္မႈမ်ားျပားေနျခင္း၊ မိမိ ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသသည့္
မႈခင္းမ်ား ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆိုသလို အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္၊
သတင္းစာမ်ားတြင္ ေတြ႔ရွိေနျခင္းတို႔ေၾကာင့္ လူသတ္မႈ၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္
သတ္ေသမႈမ်ားသည္ စိတ္က်န္းမာေရး အေျခအေနႏွင့္ သက္ဆုိင္မႈ၊ ဆက္ႏႊယ္မႈ ရွိမရွိ
ကိစၥကို ရန္ကုန္ စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရုံႀကီး ေဆးတကၠသိုလ္ ၁ ပါေမာကၡ ဌာနမႉး
စိတ္က်န္းမာေရး စီမံခ်က္ မန္ေနဂ်ာ ေဒါက္တာ ဝင္းေအာင္ျမင့္အား ဧရာဝတီ သတင္းေထာက္ ေမစစ္ပိုင္က ေတြ႔ဆုံေမးျမန္း ထားပါသည္။
ေမး။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသတဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္၊ လူသတ္မႈေတြမွာလည္း စိတၱဇဆန္တဲ့
ရက္ရက္စက္စက္ လူသတ္မႈေတြကို ၾကားသိေနရပါတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လို႔ ထင္လဲ၊
ဘယ္လိုျမင္ပါလဲ။
ေျဖ။ ။ လူသတ္တာေတြမွာ
စိတ္ေရာဂါေၾကာင့္ လူပိုသတ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ လက္မခံပါဘူး။ စိတ္ေရာဂါ သည္ေတြက
လူသတ္မႈ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ အနီးကပ္မွာ ရွိတဲ့သူေတြနဲ႔ အိမ္သားေတြကုိ သတ္တာ
ပိုမ်ားတယ္၊ အျပင္က လူေတြကုိ သတ္တာေတာ့ ရွိေပမယ့္ ရွားတယ္။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မီဒီယာေပါ့၊ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ေျပာတာလည္း ပါတယ္၊ ရုပ္ရွင္
ဗီဒီယို ေတြကလည္း စိတၱဇ လူသတ္သမားဆိုၿပီး ရိုက္ေန တာေတြေၾကာင့္
လူသတ္မႈေတြနဲ႔ စိတ္ေရာဂါသည္ေတြ ဆက္စပ္မႈ မလိုအပ္ဘဲ ပိုမ်ားလာတယ္လို႔
ထင္တယ္။ စိတ္ေရာဂါသည္ေတြက လူသတ္တာမွန္ေပမယ့္ လူေကာင္း ပကတိေတြက လူသတ္မႈ
ပိုျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ သတ္ေသမႈေတြပိုမ်ားလာတယ္လို႔ ဆိုတာကလည္း အခ်က္အလက္ေသ ခ်ာဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။
ေမး။ ။ တျခားႏုိင္ငံေတြမွာကသတ္ေသတဲ့ ႏႈန္းေတြကိုအခ်က္အလက္ ေကာက္တာရွိတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာေကာ ရွိပါသလား။
ေျဖ။ ။ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ
သတ္ေသတဲ့ႏႈန္းေတြကို ေျပာတာရွိပါတယ္။ ေျပာလည္း ေျပာျပရတယ္၊ ေျပာရမယ့္
တာဝန္လည္း ရွိပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာကေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
လုပ္ခဲ့တာမရွိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ေျပာမွာပါ။ အခုေတာ့ အာဆီယံ
ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ၊ အာဆီယံ က်န္းမာေရး ကိစၥေတြထဲမွာ စိတ္ က်န္းမာေရးလည္း
ပါတယ္၊ အဲဒီထဲမွာမွ သတ္ေသမႈႏႈန္း ကိစၥလည္း ပါေနေတာ့ အခ်က္အ လက္ ေတြေတာ့
ေကာက္ေနပါၿပီ၊ ရသင့္သေလာက္ေတာ့ ရၿပီဆိုေပမယ့္ တိက်တဲ့ အခ်က္အလက္ ရမွ ပဲ
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သတ္ေသမႈႏႈန္းရဲ႕ အတက္အက်ကို ေသခ်ာသိရမွာပါ။
ေမး။ ။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ သတ္ေသတာက စိတ္က်ေရာဂါနဲ႔ ဆိုင္သလား။
ေျဖ။ ။ သတ္ေသတာရဲ႕ ၇၀
ရာခိုင္ႏႈန္းက စိတ္က်ေရာဂါေၾကာင့္ပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ တကယ္တမ္း ကုသေပးႏိုင္ တာကလည္း ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲရွိၿပီး ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းက
ကုသေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမရွိဘူး။ စိတ္က်ေရာဂါရွင္ ကိုယ္တိုင္က သူ႔ကိုသူ
ျဖစ္မွန္း မသိတာရွိတယ္၊ ျဖစ္ေနတာကို ပတ္ဝန္းက်င္သိ မွာေၾကာင့္၊ ခဲြျခားဆက္ဆံ
ခံရမွာေၾကာင့္ မေျပာတာရွိတယ္၊ မိသားစုကလည္း ရွက္စိတ္နဲ႔ လူသိမွာစိုးၿပီး
ဖြက္ထားတာရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က ပေယာဂဆိုၿပီး ကုေနတာေတြြလည္း ရွိေနတယ္။ မီဒီယာ
တခ်ိဳ႕မွာကလည္း သတ္ေသမႈေတြကို ေဖာ္ျပတဲ့အခါမွာ အေသးစိတ္ ႀကိဳးက ဘယ္ႏွေပ၊
ဘယ္အျမင့္၊ ေဆးက ဘာ အမ်ိဳး အစား၊ ဘယ္ႏွလုံးေသာက္တယ္ ဆိုတာကအစ က်င့္ဝတ္နဲ႔မညီ
ေဖာ္ျပေနၾကေတာ့ သတ္ေသခ်င္တယ္၊ ဘယ္လို သတ္ေသရမွန္း မသိတဲ့သူေတြကို
လမ္းျပေပးသလို ျဖစ္ေနတာေတြရွိေတာ့ ေရွာင္သင့္ပါတယ္။
ေမး။ ။ သတ္ေသေပမယ့္ မေသေသးဘဲ
ရွိေနတဲ့အခ်ိန္္မွာ လူေတြက မႈခင္းဆိုၿပီး ရဲကိုအရင္ အေၾကာင္း ၾကားလို႔
အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာတာ၊ ေဆးခန္း၊ ေဆးရုံေတြက လက္မခံေတြလည္းေၾကာင့္
အသက္ဆုံးရႈံးရတဲ့ အေျခအေနေတြကိုေရာ
ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ အမွန္က လူနာ
အသက္ရွိေနေသးတယ္ ဆိုတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေဆးရုံႀကီး အေရးေပၚဌာနကို
အရင္ဆုံးပို႔သင့္တယ္၊ ရဲစခန္းကို ေနာက္မွ သြားသင့္တယ္၊ အေရးေပၚဆိုရင္
လူနာအသက္ရွင္ဖို႔က အဓိက က်လို႔ ေဆးရုံအရင္ပို႔၊ ရဲစခန္းက အဓိကမဟုတ္ဘူး။
ပုဂၢလိက ေဆးခန္းေတြ ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အေျခ အေနအရ လက္မခံတာမ်ိဳးေတြ ရွိေနေတာ့
ေဆးရုံႀကီးကို တုိက္ရိုက္သြားတာ အေကာင္းဆုံးပဲ။
ေမး။ ။ ဒါဆို လက္ရွိ သတ္ေသမႈ ေတြရဲ႕ အေျခအေနက ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ လက္ရွိေကာက္ခံထားတဲ့
၂၀၁၁ ခုႏွစ္နဲ႔ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္တဝက္ ေကာက္ခံခ်က္ေတြ အရေတာ့
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ လူတသိန္းမွာ ၂ ဦး သတ္ေသတာ ေတြ႔ရေတာ့
တျခားႏိုင္ငံေတြ နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ ရင္ အရမ္းနည္းပါတယ္၊ အာဆီယံႏိုင္ငံထဲမွာ
ဖိလစ္ပိုင္နဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ သတ္ေသသူႏႈန္းက အတူ တူေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။
လက္ရွိ ေဒတာေတြအရေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သတ္ေသႏႈန္း မျမင့္မားဘူး။
ကမၻာ့သတ္ေသ ႏႈန္းမွာ လူတသိန္းမွာ ၁၆ ဦး ရွိေနတယ္။
ေမး။ ။ တျခားႏုိင္ငံေတြလိုမ်ိဳး သတ္ေသမႈေတြကို ႀကိဳတင္ကာကြယ္တာေတြ လုပ္ဖို႔ေရာ ရွိပါသလား။
ေျဖ။ ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာက
သတ္ေသမႈကို ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏုိင္မယ့္ ေပၚလစီ (Suicide Prevention Policy)
မရွိေသးဘူး၊ ဒီကိစၥကိုေတာ့ ဝန္ႀကီးဌာနကို တင္ျပဖို႔ ရွိပါတယ္။ လူတေယာက္က
ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ သတ္ေသတယ္ ဆိုတာ ႏုိင္ငံအတြက္၊ မိသားစုအတြက္
ဆုံးရႈံးမႈပါပဲ။ ဒါေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေပၚ လစီ ကေတာ့
လက္ရွိလုပ္ေနေပမယ့္ အေျခအေနအရ လာမယ့္ႏွစ္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ထြက္လာမယ္လို႔
ထင္တယ္။ စာရြက္မွာ ခ်ေရးရတာလြယ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္တဲ့ေနရာ
မွာေတာ့ အခက္အခဲေတြ ရွိပါတယ္။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ လူမူဝန္ထမ္း၊ ျပန္ၾကားေရး၊
ပညာေရး၊ ျပည္ထဲေရး၊ အရပ္ဘက္ အဖဲြ႔အစည္းနဲ႔ NGO အဖဲြ႔အစည္းေတြကလည္း
ပူးေပါင္းဖို႔ လိုပါတယ္။ တျခား အကူ အညီေတြ လည္း အမ်ားႀကီး လိုတယ္။
ေမး။ ။ ေပၚလစီ ထြက္လာဖို႔က ၾကာဦးမွာဆိုေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္မေရာက္ခင္ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္မႈေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ဖို႔ ရွိပါလဲ။
ေျဖ။ ။ ေပၚလစီ
မထြက္လာေသးခင္ေတာ့ ပညာေပးတာေတာ့ လုပ္ရမယ္၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြ ကလည္း
ေဆြးေႏြး တာေတြ လုပ္မယ္၊ မီဒီယာကတဆင့္ ပညာေပးတာေတြ လုပ္မယ္၊ လက္ရွိ
အခ်က္ အလက္ အရေတာ့ တခ်ိဳ႕ထင္ေနသလို ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သတ္ေသႏႈန္းက
ျမင့္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ပစ္ထားလို႔ေတာ့မရဘူး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံလည္းျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္းေဖးမ ကူညီတဲ့အသိုင္းအဝိုင္းလို႔ေျပာလို႔ရတာေၾကာင့္ အဲဒါကိုက သတ္ေသတာကို
ကာကြယ္ေပးႏိုင္ တဲ့ အခ်က္ တခုျဖစ္ေနတယ္။
ေမး။ ။ အစိုးရရဲ႕ စိတ္က်န္းမာေရး စီမံခ်က္အေပၚ ေဆာင္ရြက္ေပးေနမႈကေရာ ဘယ္လို အေျခအေနရွိ ပါလဲ။
ေျဖ။ ။ အစဥ္အလာအရေတာ့
ကူးစက္ေရာဂါေတြကို ဦးစားေပးၿပီး ဘတ္ဂ်က္က သြားေနတယ္။ မကူး စက္တတ္တဲ့
ေရာဂါေတြအတြက္ ဘတ္ဂ်က္ ကေတာ့ ဦးစားေပးမႈ နည္းေနတယ္လို႔ထင္တယ္။
ကမၻာ့ က်န္းမာေရးအဖဲြ႕ (WHO) ကေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္း စိတ္ဝင္စားလာတယ္။ လက္ရွိ
ဝန္ႀကီးလက္ထက္ မွာေတာ့ ဒီကိစၥေတြကို အရင္ကထက္ စာရင္ ပိုနားလည္ လာတယ္လို႔
ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ က်န္းမာေရး ကိစၥကေတာ့ ဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ မူထဲမွာ
ေအာက္ဆုံးအဆင့္မွာပဲ ရွိတယ္လို႔ ယူဆရတယ္။
ေမး။ ။ ေဆာင္ရြက္ေပးမႈ အားနည္းေနေတာ့ ဆရာတို႔ဘက္ကေရာ ဘယ္လို ဆက္လုပ္မွာလဲ။
ေျဖ။ ။ ဒီမွာက
စိတ္ေရာဂါသည္ေတြကို ကုသေပးရုံနဲ႔ေတာ့မရဘူး။ စိတ္က်န္းမာေရးကို ျမႇင့္တင္တဲ့
လုပ္ငန္းေတြ၊ စိတ္ေရာဂါ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္မႈေတြ လုပ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္။
ကာကြယ္၊ ကုသ မႈ၊ ေစာင့္ေရွာက္မႈ အပိုင္းအလုိက္ မွ်မွ်တတ လုပ္ဖို႔ေတာ့
လိုတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘက္ကေတာ့ လိုအပ္ တာေတြကို အထက္ကို တင္ျပထားတယ္၊
သူတို႔တေတြ ကလည္း လုပ္ေပးလို႔ ရတာေတြေတာ့ လုပ္ေပးေန တာေတြ ရွိပါတယ္။
အေကာင္အထည္ေတာ့ စေပၚလာၿပီလို႔ ခံစားလို႔ ရတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ မွာေတာ့ သတ္ေသ မႈႏႈန္းေတြ ေလ်ာ့နည္းေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ အရပ္ဘက္
အဖဲြ႔အစည္းေတြက သတ္ေသမႈကာကြယ္ ဖို႔ သက္သက္အဖဲြ႕ေတြ ဖဲြ႔ထားတာေတြရွိတယ္။
သူတို႔တေတြက ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေၾကညာတယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္ အလုိက္ တာဝန္ခံေတြ ထားတယ္၊
တခုခုျဖစ္ၿပီလို႔ အေၾကာင္းၾကားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္ႏိုင္ေတာ့ သတ္ေသမႈကို
အတုိင္းအတာ တခုအထိ ကာကြယ္ေပးႏိုင္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲဒီလိုအ
ဖဲြ႔အစည္းေတြ မရွိေသးဘူး၊ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ယူဆတယ္၊ ႀကိဳဆိုတယ္။
ဧရာ၀တီ Blog
0 comments:
Post a Comment